Όχι, δεν είσαι DJ

Ο Disk Jockey της πλάκας είναι η κατηγορία που έχει κυριαρχήσει στο - άλλοτε, δυστυχώς - κραταιό επάγγελμα στην Ελλάδα. Ο DJ της πλάκας πλέον καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς (όσης τελοσπάντων απέμεινε) σε έναν χώρο στον οποίο το να "παίζεις μουσική" δεν ήταν απλώς επάγγελμα, ήταν πραγματική τέχνη. Το χειρότερο όλων, όπως έχουν γίνει τα πράγματα, είναι ότι στις μέρες μας πληρώνεται το ίδιο ακριβά με έναν πραγματικό επαγγελματία κάθε άσχετος που αγόρασε ένα laptop, το φόρτωσε με 2-3 χιλιάδες πειρατικά mp3 και κάνει τον καμπόσο χαϊδεύοντας χωρίς λόγο τα κουμπάκια της κονσόλας. Πώς ξεχωρίζει ο επαγγελματίας DJ από τον DJ της πλάκας;

Υ.Γ.: Ο εκ δεξιών ληστής…

Ο Χριστός της Αγάπης δεν απαιτεί την πίστη μου. Δε ζητά μόνο μετάνοιες, πάτερ ημών και γονυκλισίες. Με αφήνει να στέκομαι όρθιος, να τον βλέπω με πλήρη συνείδηση, ευθεία κι όχι αναγκαστικά σκυμμένος. Δεν εφαρμόζει εξουσία πάνω μου. Δε φέρει διακριτικά αυτής. Πιστεύει στην ελεύθερή μου βούληση. Δεν απαιτεί την παρουσία μου στον οίκο του. Ούτε παρεξηγείται, αν γράψω το χ με μικρό. Ο Χριστός της Αγάπης δεν εκδικείται και δεν τρομοκρατεί. Δεν είναι ανάλγητος...

Ο κυρ-Θάνος δεν πέθανε…

Θυμάμαι ήμουν φοιτητής (μπορεί κι όχι), ήταν νύχτα κι ο Βαρδάρης φύσαγε τόσο δυνατά, που έφτανε μέχρι τα παλιά Λαδάδικα. Ήμουν σ’ ένα μαγαζί, με πίστα από φώσφορο, όπου χόρευε τη ζεμπεκιά του -ως άλλος Ζορμπάς- ο Άμλετ της Σελήνης. Μαζί του, χτυπώντας παλαμάκια, ήταν κάτι φιλαράκια καλά, που μου κρατούσαν πολλά “δύσκολα” βράδια παρέα, η Ρόζα κι ο Δημήτρης. Κι ο κυρ-Θάνος σε μια γωνιά στο πιάνο του έκανε μανιασμένο έρωτα με τα πλήκτρα...

Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη

Τα Χριστούγεννα του 2019 είναι προ των πυλών. Τα σπίτια καθαρίζονται, τα έλατα στολίζονται, τα παιδιά αδημονούν, οι πεθερές ελέγχουν. Τα Χριστούγεννα του έτους 186… (κάτι) ήταν, επίσης, λίγες μέρες μακριά, όταν η Διαλεχτή, μια όμορφη νέα στη Σκιάθο, ετοίμασε τα πάντα, ώστε να είναι τέλεια. Καθάρισε το σπίτι, χωρίς ηλεκτρική σκούπα, στόλισε με τα πενιχρά στολίδια που υπήρχαν τότε, χωρίς ν’ ακούει Last Christmas ή Chris Rea και γενικά ετοίμασε τα πάντα νοικοκυρεμένα. Για...

ΕΝΑ ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ…

Η ιστορία, που ακολουθεί, είναι retro. Αφορά ένα νέο αγόρι που δοκιμάστηκε μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε πολλά, ταλαιπωρήθηκε, πείνασε, δέχθηκε σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, αλλά στο τέλος άντεξε και δικαιώθηκε, γιατί αφιέρωσε τη ζωή του σε λαβύρινθους του μυαλού, σε αναζήτηση πνευματικών ηδονών και μας χάρισε ως Γλώσσα, Έθνος και Φυλή αθάνατα αριστουργήματα, πλεγμένα μ’ εκείνες τις υπερβολικές, αλλά κατάλληλες και σωστές δόσεις ευαισθησίας, ευφυΐας και τάλαντου. Και όλα αυτά από...

Γιατί ΔΕΝ πρέπει να δείτε το “Joker”

Υπάρχει μια σκηνή στο “Christmas Carol” του Κάρολου Ντίκενς, όπου το δεύτερο πνεύμα των Χριστουγέννων ανοίγει το παλτό του και εμφανίζονται δύο ρακένδυτα παιδιά, τα δύο παιδιά του Ανθρώπου, η Άγνοια κι η Αδιαφορία. Τότε ήταν μια εποχή, κατά την οποία η βιομηχανική επανάσταση είχε τους δικούς της παρίες, τους δικούς της αδύναμους κρίκους στην “τροφική” αλυσίδα του κόσμου, τα δικά της παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Και καθώς δεν υπήρχε τεχνολογία, η Άγνοια ήταν ως...

ΜΑΦΑΛΝΤΑ, ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…

Ποιος δε λατρεύει τους ανθρώπους με χιούμορ, αυτούς που μας κάνουν να γελάμε, έστω και πικρά..; Είναι ίσως οι μόνοι, που μαζί με τους γονείς μας (και μ’ όσους μας κάνουν κακό) “γράφουν” τόσο έντονα μέσα μας… Μάλλον γι’ αυτό ο κόσμος διάβαζε και διαβάζει τη Μαφάλντα. Το δημιούργημα του αργεντινού Κίνο (ψευδώνυμο), τη χάρτινη ηρωίδα των 60′ s, που εκφράζει με χιούμορ την απορία του απλού ανθρώπου για τα παράλογα του Κόσμου. Τότε ήταν...

Ο ΝΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΓΙΓΑΝΤΑΣ

Έπεσε προχθές το μάτι μου σε μία έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, αφιερωμένη, στον Ανρί ντε Τουλούζ Λωτρέκ (1864-1901), στον μεγάλο αυτόν γάλλο ζωγράφο, που μεγαλούργησε στα τέλη του 19ου αι. στην Πόλη του Φωτός, το Παρίσι. Έναν ζωγράφο που αποτύπωσε τις νύχτες στη Μονμάρτρη (η “Μονμάρτη” είναι ελληνική παραφθορά) καλύτερα από κάθε άλλον, έναν ζωγράφο που με τη χρωµατιστή του παλέτα αποτύπωνε αφαιρετικά τον ανεµόµυλο του «Μουλέν Ρουζ», μεταδίδοντας στα έργα του το άρωμα και...

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠ’ ΤΗ ΔΑΝΙΑ

Απ’ τη μια, ήταν ο Einar Wegener, ένας Δανός ζωγράφος, σταθερός και αξιόπιστος άνδρας. Απ’ την άλλη, η Lili Elbe, “συνεσταλμένη κοπέλα, χωρίς ιδιαίτερα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, που δίσταζε και να μιλήσει μπροστά στους άνδρες”. Τι κοινό είχαν; Το ίδιο κορμί… Και οι δύο συνυπήρχαν στο ίδιο σώμα, αυτό του άνδρα. Ο Wegener, παντρεμένος με την Gerda, σταδιακά ένιωθε τη γυναικεία του φύση να φουντώνει. Η Lili γινόταν πολύ ισχυρή μέσα του, σε βαθμό που ο...

Mireille Darc… femme fatale

Σήμερα θα ήθελα να γράψω δυο πράγματα για μια μεγάλη ντίβα του σινεμά, μια ντίβα που τη θυμήθηκα τυχαία, κατά την επίσκεψη πριν λίγες μέρες του Γάλλου προέδρου Μακρόν στην πρωτεύουσα.. Ξέρετε, εκείνες τις μέρες που οι Αθηναίοι εξασκούσαν τα «γαλλικά» τους για άλλη μια φορά και βλαστημούσαν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν Αθηναίοι ή πήγαν να μετοικήσουν στο κλεινόν άστυ. Δρόμοι κλειστοί, απαγόρευση κυκλοφορίας σε συγκεκριμένα σημεία και όλα αυτά τα «ωραία»...

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

“Κάθε πραγματικότης μού ήταν αποκρουστική”: θα μπορούσε κανείς να μιλά και να γράφει ώρες για τον Καρυωτάκη. Ίσως τον τραγικότερο των ποιητών μας. Ο Καρυωτάκης, εκτός απ’ το ότι είναι ο ίδιος μια τραγική φιγούρα, ανήκει και σε μια τραγική γενιά, σε μια τραγική δεκαετία, σε μια τραγική εποχή. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς..!! Έχει μόλις προηγηθεί η Μικρασιατική καταστροφή, ο βίαιος εκπατρισμός χιλιάδων συνανθρώπων του, έχουν συντριβεί όλα τα εθνικά όνειρα όλων των συμπατριωτών του....

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ

Την αποκαλούσαν  «το χρυσό κορίτσι της Αμερικής», ή  «τέλεια Αμερικάνα», αν και ήταν από τη Σουηδία. Ήταν η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η μεγάλης ντίβα του παγκόσμιου κινηματογράφου, που πρωταγωνίστησε εκτός από το «Καζαμπλάνκα» και σ’ ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του Χόλυγουντ, με φόντο τα ερείπια της διαλυμένης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Ευρώπης. Δίπλα της σ’ αυτό το σκάνδαλο, ο εκπληκτικός ηγήτορας του ιταλικού νεορεαλισμού, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι. Και η σχέση τους είχε έντονα τα...

Περιμένοντας το Survivor

-Τι περιμένουμε στον καναπέ συναθροισμένοι; -Είν’ το Survivor να παίξει στην TV σήμερα. -Γιατί μέσα στο σπίτι μια τέτοια απραξία; Τι κάθοντ’ οι έρμοι οι γονείς και δε μας ομιλούνε; -Γιατί ο Ντάνος κι ο Σπαλιάρας θα ‘ρθουν σήμερα. -Γιατί η μαμά δεν ξάπλωσε και κάθεται στου οίκου τη μεγάλη πολυθρόνα, ανήσυχη, φορώντας τις πυτζάμες; -Γιατί ο Ντάνος κι ο Σπαλιάρας θα φτάσουν σήμερα. Κι η μαμά περιμένει να δει το αγώνισμά τους. Μάλιστα επήρε...

Club 27

Το σημερινό άρθρο αναφέρεται  σε μια χορεία ανθρώπων της μουσικής με ένα κοινό χαρακτηριστικό, σ’ ένα club διάσημων προσωπικοτήτων, που είχαν τα πάντα –σ’ ό, τι επίγειο μπορεί κανείς να επιθυμήσει: χρήμα, δόξα, επιτυχία, καταξίωση- αλλά για κάποιο λόγο δεν μπόρεσαν να τα διαχειριστούν όλα αυτά. Αυτό που τους ενώνει είναι το ότι ανήκουν στο ίδιο club, στο club 27. Αλήθεια, πόσοι γνωρίζετε τι είναι το club 27…;; Και τι είναι αυτό το περιβόητο Club...

ΕΝΑ ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ…

Η ιστορία, που ακολουθεί, είναι retro. Αφορά ένα νέο αγόρι που δοκιμάστηκε μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε πολλά, ταλαιπωρήθηκε, πείνασε, δέχθηκε σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, αλλά στο τέλος άντεξε και δικαιώθηκε, γιατί αφιέρωσε τη ζωή του σε λαβύρινθους του μυαλού, σε αναζήτηση πνευματικών ηδονών και μας χάρισε ως Γλώσσα, Έθνος και Φυλή αθάνατα αριστουργήματα, πλεγμένα μ’ εκείνες τις υπερβολικές, αλλά κατάλληλες και σωστές δόσεις ευαισθησίας, ευφυΐας και τάλαντου. Και όλα αυτά από...

Η ΟΛΓΑ ΤΟΥ PICASSO

Ο Πικάσο (Pablo Picasso) είναι παγκοσμίως γνωστός και δεν χρειάζονται συστάσεις. Η Όλγα Χόχλοβα όχι, δεν είναι γνωστή. Ελάχιστη την γνωρίζουν και μάλιστα μόνο με την “ιδιότητά” της: ως την πρώτη γυναίκα του μεγάλου ζωγράφου. Και ποια ήταν αυτή; Μια ψιλόλιγνη χορεύτρια, με μαύρα μακριά μαλλιά, αδιόρατα εύθραυστη, σαν μίσχος από ένα ντελικάτο λουλούδι. Και αδιόρατα μελαγχολική, μια μελαγχολία, που μπορούσες να διακρίνεις με δυσκολία και μόνο όταν σε κοιτούσε εκείνο το πράσινο ζαφειρένιο βλέμμα....

Η ΑΕΠΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ

Αυτό είναι το τρίτο και πιθανότατα το τελευταίο άρθρο μου για την αμαρτωλή υπόθεση της ΑΕΠΙ [1]. Τούτο, διότι με το διορισμό Επιτρόπου και την ανάληψη καθηκόντων, που έλαβε χώρα ενόσω γράφονται αυτές οι γραμμές, μπήκαμε στην τελευταία φάση της προσπάθειας αναβίωσης και νομικής διάσωσης της ΑΕΠΙ. Προσπάθειας, που αναμένεται να ολοκληρωθεί με την ένταξή της στις μεταβατικές διατάξεις του νέου νόμου για τη συλλογική διαχείριση. Κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο του σχεδίου αναβίωσης της ΑΕΠΙ...

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΕΠΙ

Πριν λίγες ώρες η Κυβέρνηση, διά της αρμοδίας Υπουργού, υλοποίησε την εξαγγελία της για το διορισμό προσωρινής Επιτρόπου στην ΑΕΠΙ, στο πλαίσιο τροπολογίας που ψηφίστηκε στα τέλη Μαρτίου. Παρά τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε η τροπολογία, τόσο από τους επαγγελματίες χρήστες μουσικής όσο και από μεγάλη μερίδα δημιουργών, με το διορισμό της Επιτρόπου η Κυβέρνηση διατείνεται ότι επιδεικνύει την αποφασιστικότητά της για την επιβολή της τάξης και της χρηστής διαχείρισης στην αμαρτωλή αυτή οικογενειακή επιχείρηση, έστω και την ύστατη...

ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΕΠΙ – ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΦΕΚ

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης σήμερα, 28 Απριλίου 2017, η Απόφαση της Υπουργού Πολιτσμού και Αθλητισμού για το διορισμό προσωρινής Επιτρόπου στην ΑΕΠΙ (ΦΕΚ ΥΟΔΔ 202/28-4-2017, βλ. επισύναψη στο τέλος του άρθρου). Πρόκειται για τη Μαρία Μ. Βλάχου η οποία προέρχεται από το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης. Σύμφωνα με το άρθ. 15 του Ν. 4463/2017 που κατέστησε εφικτό το διορισμό της προσωρινής Επιτρόπου, το οποίο επικρίθηκε σφοδρά από τους επαγγελματίες χρήστες προστατευόμενης μουσικής, αλλά και...

Σκέψεις πάνω στο De Profundis του Oscar Wilde

To να γράφεις είναι ψυχοθεραπεία… Το να γράφεις με παραλήπτη κάποιον που σ’ έχει πονέσει, είναι άνοιγμα και άδειασμα ψυχής. Είναι η κάθαρση που αναζητά κανείς για να πετάξει από πάνω του, και περισσότερο από μέσα του, το σαράκι μιας σχέσης που διαλύθηκε προδίδοντας και τους δύο… Αυτός που επιζητά την κάθαρση μέσω του γραπτού είναι εκείνος που φαίνεται ότι πόνεσε περισσότερο. Εκείνος που θέλει να πιστεύει ότι προδόθηκε όσο ποτέ κανένας άλλος. Εκείνος που...