Υ.Γ.: Ο εκ δεξιών ληστής…

Ο Χριστός της Αγάπης δεν απαιτεί την πίστη μου. Δε ζητά μόνο μετάνοιες, πάτερ ημών και γονυκλισίες. Με αφήνει να στέκομαι όρθιος, να τον βλέπω με πλήρη συνείδηση, ευθεία κι όχι αναγκαστικά σκυμμένος. Δεν εφαρμόζει εξουσία πάνω μου. Δε φέρει διακριτικά αυτής. Πιστεύει στην ελεύθερή μου βούληση. Δεν απαιτεί την παρουσία μου στον οίκο του. Ούτε παρεξηγείται, αν γράψω το χ με μικρό.

Ο Χριστός της Αγάπης δεν εκδικείται και δεν τρομοκρατεί. Δεν είναι ανάλγητος τιμωρός, δεν σπέρνει την πανδημία, για να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς. Με θέλει αμαρτωλό. Με ξέρει, ξέρει τη φύση μου. Αυτός τη δημιούργησε, όπως μου μάθανε στα Θρησκευτικά. Μ’ αγαπά αμαρτωλό, μ’ αγαπά, όπως ένας πατέρας το παιδί του. Όσα λάθη κι αν κάνω. Δεν είναι χαιρέκακος με το σφάλμα μου και την κατάντια μου. Ούτε θα μου επιβάλλει τιμωρία, επειδή δεν ακολουθώ το τυπικό. Έχω πολλά χρόνια να το ακολουθήσω. Και δε θα μου το θυμίσει, για να με κάνει να νιώσω άσχημα.

Ο Χριστός της Αγάπης αγαπά και τον Τελώνη. Εμένα, τον τελώνη, που απορροφημένος από τις βιοτικές μέριμνες, αδιαφορώ συχνά για τον τυφλό, που περνά δίπλα μου, τον τρελό, που μου μιλάει άσχημα, τον ασθενή, που έχει την ανάγκη μου. Δε μου το κρατάει, δε μου στέλνει το κακό, μπας και καταλάβω με τη «ράβδο», δε μου στέλνει ακρίδες και ισχνές αγελάδες.

Αυτόν τον Χριστό ψάχνω. Που έκλαψε γοερά σε μια στιγμή αδυναμίας. Που παρακάλεσε να μην πιει το πικρό ποτήρι. Που έκανε παρέα την πόρνη και της επέτρεψε να του πλύνει τα πόδια με τα δάκρυά της. Που συγχώρεσε τον ληστή δίπλα του, που θα δει με συμπόνια το δάκρυ ενός άθεου στα τελευταία του και θα τον συγχωρέσει. Που κλείνει τα ώτα σ’ όποιον τον βλασφημά, που δεν τον εκδικείται. Που έκανε λίμπα από οργή τους πάγκους στο Ναό. Που μερικές φορές είναι κατ’ εικόνα κι ομοίωση με μένα και τα ελαττώματά μου. Που γι’ αυτό μπορεί να με κατανοήσει, όταν τον ξεχνώ. Που μου χτυπά την πόρτα κι ας κάνω συχνά ότι δεν τον ακούω. Που επιμένει ευγενικά να έρχεται σε μένα, ακόμα κι όταν τον διώχνω με όσα κάνω ή δεν κάνω. Που απαντά στις σιωπές μου, γιατί τις καταλαβαίνει.

Αυτόν τον Χριστό ψάχνω. Που και φέτος θα μας χτυπήσει πάλι την πόρτα. Γι’ αυτό δε χρειάζεται να πάμε κάπου. Για την ακρίβεια, δε χρειάζεται να πάμε πουθενά.

Αυτόν τον Χριστό έχουμε όλοι ανάγκη.

(Η φώτο είναι από καρτ-ποστάλ, που στάλθηκε στον -μακαρίτη εδώ και καιρό- παππού μου, τον Θανάση -ιερωμένο στο επάγγελμα και την ψυχή- εξ Αμερικής, το μακρινό (και τόσο κοντινό) 1969 και την ξέθαψε ο εβδομηκονταπεντούτης, πλέον, γιος του απ’ τα κιτάπια του.)

ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ

Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.

Related Posts