Χθες το βράδυ οι γονείς 20 παιδιών αγκάλιασαν πιο σφιχτά τα μικρά τους. Ειδικά, αφού είδαν τις εικόνες από το Σχολείο τους. Η δασκάλα που τα έσωσε λέγεται Βούλα Χούτου. Ή αλλιώς κα Βούλα για τα μικρά της πουλάκια.
Τα πιο βίαια αγοράκια φαίνονται, τα πιο αυτάρεσκα κι αυτά που δεν έχουν μάθει το όχι, επίσης φαίνονται. Η οικογένεια και το σχολείο έχουν πολλή δουλειά.
"Παιδιά είναι, μωρέ! Θα χτυπηθούν, θα πλακωθούν, θα βριστούν, μετά όμως θα είναι φίλοι πάλι!", είπε ο κακομοίρης. Και θυμάμαι πόσο νευρίασε ο πατέρας μου. Πόσο προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το "παιδιά είναι, μωρέ" οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε παραβατική συμπεριφορά και σε φυλακές.
Ήταν Μ. Δευτέρα κι η κυρα-Μαρία ετοιμαζόταν να πάει στην εκκλησιά για την ακολουθία του Νυμφίου. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει κι ο ουρανός σκοτείνιασε αρκετά. «Μάνα, βρέχει. Θα πάω να πάρω με το αμάξι την Ελπίδα, για να μην περπατάει μέσα στη βροχή», είπε ο γιος της και τη χάιδεψε στον ώμο, σα να ‘θελε την άδειά της γι αυτό. «Να προσέχεις, αγόρι μου, άρχισε να βρέχει», του είπε κι άνοιξε μηχανικά την εξώπορτα. «Κώστα,...
Από τις γιαγιάδες μαθαίνεις πολλά πράγματα. Ειδικά από αυτές των μικρών χωριών, που τελείωσαν με το ζόρι την τρίτη Δημοτικού. Όπως η γιαγιά ενός μικρού υπερκινητικού και περίεργου για όλα ζιζανίου, που την τρέλαινε με ερωτήσεις. Το ότι έζησε όλη της τη ζωή σ' ένα χωριουδάκι στην εξοχή, μπορεί να μην τον βοήθησε στο να λύνει εξισώσεις ή να παίζει στα δάκτυλα τη Φυσική και τη Γλώσσα, αλλά του χάρισε άλλα δώρα. Ήξερε τα πιο σημαντικά για να είναι όμορφη η ζωή ενός μικρού εγγονού, όσο ζιζάνιο κι αν ήταν.
Τελικά, vaccination completed. Με την προτεραιότητα στους εκπαιδευτικούς, έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό για εμβολιασμό στις τάδε του μηνός, τάδε ώρα. Φίρμα εμβολίου: Pfizer. “Ωραία”, σκέφτομαι. “Τη γλύτωσα τη θρόμβωση” κι ένας αέρας ευφυίας χάιδεψε το μέτωπό μου. Το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Θα προλάβαινα να κάνω κι άλλες πολλές ακόμα αναρτήσεις για τη φύση. Με τα πολλά φτάνει η τάδε μέρα. Μπαίνω στο εμβολιαστικό κέντρο. “Καλημέρα σας”, με υποδέχεται η ευειδής νοσηλεύτρια ευγενέστατα και το...
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, η υγεία του Κουφοντίνα βρίσκεται σε οριακό σημείο. Δεν επιθυμώ τον θάνατό του, όπως δεν επιθυμώ το θάνατο κανενός ανθρώπου. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ενδεχόμενος θάνατός του πιθανόν θα προκαλέσει μεγάλης έκτασης επεισόδια και θα τον αγιοποιήσει στη μερίδα των ομόδοξών του. Είναι πιο δύσκολα απ’ όσο φαίνονται τα πράγματα, γιατί το θέμα έπρεπε να είχε λυθεί νωρίτερα. Τώρα αν υποχωρήσει η Δικαιοσύνη (είτε υπάρχουν παρανομίες από την πλευρά της είτε όχι), θα γίνει ήρωας ο αιτών κι οι υποστηρικτές του θα το θεωρήσουν καίρια νίκη, ενώ θα πληγωθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας.
Συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου: Λαμβάνοντας ως υπόθεση εργασίας ότι η κριτική του Νίκου Κοτζιά κατά της συμφωνίας είναι ορθή και ακριβής, η ερώτηση στην οποία προσπαθεί να απαντήσει αυτό το άρθρο είναι μόνο μια: και λοιπόν; η συμφωνία είναι επιβλαβής για τα ελληνικά συμφέροντα; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, ασφαλώς, με όσα υποστηρίζει ο Νίκος Κοτζιάς αλλά με όσα δε γράφει (αν και τα γνωρίζει καλύτερα από όλους, του γράφοντος μη εξαιρουμένου). Άρθρο του Κωνσταντίνου Παρίσση.
Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που η Τουρκία άρχισε να ενοχλεί τους πάντες στη Μεσόγειο και να αυτοαπομονώνεται. Κι αν η Τουρκία κατάφερε πράγματι να πετύχει ευκαιριακές νίκες εκμεταλλευόμενη τα κενά και τις ανεπάρκειες όλων των υπολοίπων παικτών, όλα δείχνουν ότι το παιχνίδι της αυτό φτάνει στο τέλος του. Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι με τις παράλογες και παράνομες φαντασιώσεις της φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμη κι εκείνους που θα ήθελαν να τη βοηθήσουν. Είναι κυρίως ότι προκάλεσε την τύχη της περισσότερο από ό,τι δικαιολογούν και μπορούν να υποστηρίξουν οι δυνάμεις της. Γράφει ο Κωνσταντίνος Παρίσσης.
Η Ελένη Τοπαλούδη δε θα ήθελα να είναι η κόρη μου. Κι ούτε οι δολοφόνοι της γιοι μου...!!!
Είναι, πλέον, κάτι περισσότερο από φανερή η απαξίωση της κοινωνίας προς το πρόσωπο του εκπαιδευτικού. Στα μάτια της είναι ο "βολεμένος χαραμοφάης". Ο ιός δε μας έμαθε τίποτα, τελικά. Ακόμα θέλουμε επί πίνακι το κεφάλι της κατσίκας του γείτονα (ή πολλές φορές, του ίδιου του γείτονα).
Δε μας λείπουν τελικά τα κομμωτήρια ή τα ταξίδια. Άλλα είναι τα βασικά τελικά. Κι ο ιός μάς τα θυμίζει! Πολύ σχολαστικά....
Μιας και βγαίνουμε κάθε τρεις και λίγο στα μπαλκόνια, για να χειροκροτήσουμε κάποια ομάδα-ήρωες, ας βγούμε απόψε στις 9, για να χειροκροτήσουμε τη μάνα. Όχι του φευγάτου, όχι τη Μάνα ως σύμβολο. Αλλά τη μάνα-σύζυγο κάθε σπιτιού, που αυτοέγκλειστη προσπαθεί να συνυπάρξει με τον Βούδα που παντρεύτηκε πολλά χρόνια πριν και τα τέρατα της Τασμανίας που έφερε στη ζωή. Τη μάνα που έχει την ατυχία να μη δουλεύει αυτήν την περίοδο (όσοι διαβάσετε παρακάτω, θα...
Τα πιθανά αρνητικά σενάρια εξέλιξης της οικονομικής κρίσης λόγω του κορωνοϊού COVID-19 είναι κυριολεκτικά άπειρα και όριο έχουν μόνο την ανθρώπινη φαντασία. Αντιθέτως, τα πιθανά θετικά σενάρια είναι πεπερασμένα και μετρήσιμα. Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε το σενάριο για την ελληνική οικονομία "αν όλα πάνε καλά", και μεταξύ των άλλων τι μπορεί να σημαίνει "καλά" σε ρεαλιστικό πλαίσιο.
Αναζητούμε απάντηση στο ερώτημα πότε θα λήξει η καραντίνα με βάση τα μέχρι στιγμής επιδημιολογικά δεδομένα, όπως παρουσιάζονται από επίσημες πηγές.
Ένα από τα ισχυρά στερεότυπα στην ελληνική κοινωνία το οποίο, είμαι βέβαιος, η Κυβέρνηση έχει σίγουρα σκεφτεί να χρησιμοποιήσει κατά των Δικηγόρων για να δικαιολογήσει τη σημερινή στάση της, ακόμη κι αν δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα, είναι ότι δήθεν "οι Δικηγόροι έχουν λεφτά". Βάσει αυτού, ακόμη κι να δεν το ομολογεί ανοιχτά, άφησε το σύνολο των Δικηγόρων της χώρας στο στο έλεος του Θεού, εξαιρώντας τους από το έκτακτο βοήθημα των 800€, ενώ είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να παράξουν εισόδημα όσο διαρκεί η καραντίνα.
Οι γονείς μας παλεύουν, όπως όλοι οι γονείς, μόνοι. Μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο, σε μια προσπάθεια να πάρουν κουράγιο, να τιθασεύσουν τον φόβο του θανάτου, που πιστεύουμε ότι κουβαλούν ως σταυρό αυτές οι ηλικίες. Μα αντί να φοβούνται, προσπαθούν να βοηθήσουν εμάς, να αποπροσανατολίσουν τις τύψεις που νιώθουμε, επειδή δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε περισσότερο. “Να προσέχεις” είναι η μόνιμη επωδός, πριν το κλείσιμο του τηλεφώνου. Δυο λέξεις που δεν τις ακούς, παρά μόνο τις...
Αυτός ο τόσος δα και τόσο παντοδύναμος ιός έβαλε τα πράγματα σε άλλη διάσταση, μάλλον τα έβαλε στη σωστή τους διάσταση. Χαμογελάς πικρά, όταν σκέφτεσαι ότι είμαστε όλοι πλασμένοι τόσο τραγικά ίδιοι, τόσο τραγικά ΙΣΟΙ απέναντι στη φύση, όλοι μας, πλούσιοι, φτωχοί, δυνατοί, αδύνατοι, διάσημοι, άσημοι, ξενοδόχοι, άστεγοι. Το DNA μας πλασμένο ίδιο, όταν αφελώς χτίζουμε κι όταν τραγικά ικετεύουμε τουλάχιστον να ζήσουμε, καθώς σωριάζεται χάμω αυτό που χτίσαμε.
Θα ήμουν ο πιο φανατικός πασιφιστής αν ζούσαμε σε ένα απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού. Όμως εδώ που βρισκόμαστε, όπως και σε κάθε άλλη χώρα που συνορεύει με γείτονες σαν τους δικούς μας, ο πατριωτισμός δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση, και μάλιστα πρωτίστως κοινωνική. Τέτοια που δε δικαιούσαι να επικαλείσαι Αρχές, οποιεσδήποτε ανθρωπιστικές Αρχές και Αξίες, αν δε συμμετέχεις στην Άμυνα. Εδώ, πατριωτισμός σημαίνει επιβίωση.
Θα ήμουν ο πιο φανατικός πασιφιστής αν ζούσαμε σε ένα απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού. Όμως εδώ που βρισκόμαστε, όπως και σε κάθε άλλη χώρα που συνορεύει με γείτονες σαν τους δικούς μας, ο πατριωτισμός δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση, και μάλιστα πρωτίστως κοινωνική. Τέτοια που δε δικαιούσαι να επικαλείσαι Αρχές, οποιεσδήποτε ανθρωπιστικές Αρχές και Αξίες, αν δε συμμετέχεις στην Άμυνα. Εδώ, πατριωτισμός σημαίνει επιβίωση.
