Συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου: Λαμβάνοντας ως υπόθεση εργασίας ότι η κριτική του Νίκου Κοτζιά κατά της συμφωνίας είναι ορθή και ακριβής, η ερώτηση στην οποία προσπαθεί να απαντήσει αυτό το άρθρο είναι μόνο μια: και λοιπόν; η συμφωνία είναι επιβλαβής για τα ελληνικά συμφέροντα; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, ασφαλώς, με όσα υποστηρίζει ο Νίκος Κοτζιάς αλλά με όσα δε γράφει (αν και τα γνωρίζει καλύτερα από όλους, του γράφοντος μη εξαιρουμένου). Άρθρο του Κωνσταντίνου Παρίσση.
Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που η Τουρκία άρχισε να ενοχλεί τους πάντες στη Μεσόγειο και να αυτοαπομονώνεται. Κι αν η Τουρκία κατάφερε πράγματι να πετύχει ευκαιριακές νίκες εκμεταλλευόμενη τα κενά και τις ανεπάρκειες όλων των υπολοίπων παικτών, όλα δείχνουν ότι το παιχνίδι της αυτό φτάνει στο τέλος του. Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι με τις παράλογες και παράνομες φαντασιώσεις της φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμη κι εκείνους που θα ήθελαν να τη βοηθήσουν. Είναι κυρίως ότι προκάλεσε την τύχη της περισσότερο από ό,τι δικαιολογούν και μπορούν να υποστηρίξουν οι δυνάμεις της. Γράφει ο Κωνσταντίνος Παρίσσης.
Τα πιθανά αρνητικά σενάρια εξέλιξης της οικονομικής κρίσης λόγω του κορωνοϊού COVID-19 είναι κυριολεκτικά άπειρα και όριο έχουν μόνο την ανθρώπινη φαντασία. Αντιθέτως, τα πιθανά θετικά σενάρια είναι πεπερασμένα και μετρήσιμα. Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε το σενάριο για την ελληνική οικονομία "αν όλα πάνε καλά", και μεταξύ των άλλων τι μπορεί να σημαίνει "καλά" σε ρεαλιστικό πλαίσιο.
Αναζητούμε απάντηση στο ερώτημα πότε θα λήξει η καραντίνα με βάση τα μέχρι στιγμής επιδημιολογικά δεδομένα, όπως παρουσιάζονται από επίσημες πηγές.
Πώς αντιδράς όταν ο νόμος σου δίνει το δικαίωμα να χτίσεις άλλες δυο μεζονέτες στον ακάλυπτο εφόσον συμφωνήσεις τα ακριβή όρια του οικοπέδου με τους γείτονες, αλλά ένας από αυτούς δεν αναγνωρίζει καν το νόμο, δεν μπορείς να προσφύγεις εναντίον του στο Δικαστήριο γιατί πρέπει πρώτα να συμφωνήσει ακόμη και γι’ αυτό, στις 6 το πρωί μπαίνει στο οικόπεδό σου ο μηχανικός του για να μετρήσει το ακίνητό σου συνοδευόμενος από μπράβους, και αστυνομία δεν υπάρχει;
Στο νέο άρθρο του ο Κωνσταντίνος Παρίσσης οριοθετεί το στρατηγικό πρόβλημα της Ελλάδας, εστιάζοντας στα ζητήματα εκείνα που καθορίζουν ρεαλιστικά τα εμπόδια που καλείται η χώρα να υπερβεί αν θέλει να διασφαλίσει την ειρήνη διατηρώντας ταυτόχρονα την ακεραιότητά της. Καταδεικνύει γιατί για μια ειρηνική χώρα, όπως η Ελλάδα, που έχει απέναντί της μια επεκτατική δύναμη, όπως η Τουρκία, δεν υπάρχει καμμιά άλλη επιλογή από το να ενισχύει, διαρκώς και στο μέγιστο βαθμό, την αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεών της. Και τέλος, εξηγεί για ποιον λόγο η ανάγκη ενίσχυσης της αποτροπής είναι σήμερα πιο επείγουσα από ποτέ.
Έστω ότι στην εξέλιξη της ιστορίας γενικότερα, και στο ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κρατιδίου χωρίς όνομα, ειδικότερα, δεν υπάρχει χώρος για «συναισθηματισμούς». Έστω ότι οι Σκοπιανοί που αξιώνουν το όνομα Μακεδονία δε διακατέχονται από συλλογικό κόμπλεξ. Έστω ότι το κόμπλεξ αυτό δεν καλλιεργήθηκε με μοναδικό σκοπό την επιβουλή της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ εθνικής ακεραιότητας. Έστω ότι το θυμικό ενός λαού, του οποιουδήποτε λαού, δεν παίζει κανένα ρόλο στις εξελίξεις, ότι δεν ξεκινούν πόλεμοι από συλλογικούς...
