Του Αγίου Αντωνίου σήμερα κι όλοι οι Αντώνηδες έχουν την τιμητική τους. Δεν ξέρω, όμως, γιατί, αλλά κάθε τέτοια μέρα μού ‘ρχονται στο νου δύο Αντώνηδες. ο πρώτος είναι ο Αντωνάκης απ’ το “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”. Ο ντόμπρος και λιγομίλητος Αντωνάκης, με τον φίλο του τον στρατηγό, που τα λέει “τσεκουράτα” (αλλά που στο δικό του σπίτι “ρουφάει το αυγό του” μπροστά στη γυναίκα του), τον φίλο του τον παρλαπίπα δικηγόρο,...
Αεροδρόμιο SKG (= Θεσσαλονίκης, αλλά παραπέμπει στο JFK και αποκτά περισσότερο γκλάμουρ) μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Περιμένοντας καθισμένος την αναγγελία πτήσης, χαζεύω το κινητό. Δίπλα μου μια συμπαθέστατη γιαγιά, ιδιαίτερα εξωστρεφής -όπως έδειξε η συνέχεια- εβδομηκονταπεντούτις (που θα ‘λεγε και ο Παπαδιαμάντης) και βάλε, περιμένει κι αυτή μόνη της για τον ίδιο λόγο. Αισθάνομαι από τη γλώσσα του σώματός της την ανάγκη της να πιάσει κουβέντα, κάτι που πετυχαίνει χωρίς πολλή σκέψη: -Ρόδο πάτε, με...
Οι μεγάλοι συνήθως φυλάνε σ’ ένα σεντούκι βαθιά στην ψυχή τις δικές τους απώλειες. Κλειδωμένες, για να μην τις ενοχλεί κανείς στον νήδυμο ύπνο τους. Είχαν κι αυτοί κάποτε τους δικούς τους γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείες και θείους, που από καιρό πια έχουν φύγει. Είχαν κι αυτοί τις δικές τους στιγμές ως παιδιά, που χωμένα σε κάποια μεγάλη αγκαλιά είχαν μόνη έγνοια το γλυκό που τους ετοίμαζαν οι γιαγιάδες, που έβαζαν μέσα εκτός απ’ τα...
Θυμάμαι ήμουν φοιτητής (μπορεί κι όχι), ήταν νύχτα κι ο Βαρδάρης φύσαγε τόσο δυνατά, που έφτανε μέχρι τα παλιά Λαδάδικα. Ήμουν σ’ ένα μαγαζί, με πίστα από φώσφορο, όπου χόρευε τη ζεμπεκιά του -ως άλλος Ζορμπάς- ο Άμλετ της Σελήνης. Μαζί του, χτυπώντας παλαμάκια, ήταν κάτι φιλαράκια καλά, που μου κρατούσαν πολλά “δύσκολα” βράδια παρέα, η Ρόζα κι ο Δημήτρης. Κι ο κυρ-Θάνος σε μια γωνιά στο πιάνο του έκανε μανιασμένο έρωτα με τα πλήκτρα...
Τα Χριστούγεννα του 2019 είναι προ των πυλών. Τα σπίτια καθαρίζονται, τα έλατα στολίζονται, τα παιδιά αδημονούν, οι πεθερές ελέγχουν. Τα Χριστούγεννα του έτους 186… (κάτι) ήταν, επίσης, λίγες μέρες μακριά, όταν η Διαλεχτή, μια όμορφη νέα στη Σκιάθο, ετοίμασε τα πάντα, ώστε να είναι τέλεια. Καθάρισε το σπίτι, χωρίς ηλεκτρική σκούπα, στόλισε με τα πενιχρά στολίδια που υπήρχαν τότε, χωρίς ν’ ακούει Last Christmas ή Chris Rea και γενικά ετοίμασε τα πάντα νοικοκυρεμένα. Για...
Η ιστορία, που ακολουθεί, είναι retro. Αφορά ένα νέο αγόρι που δοκιμάστηκε μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε πολλά, ταλαιπωρήθηκε, πείνασε, δέχθηκε σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, αλλά στο τέλος άντεξε και δικαιώθηκε, γιατί αφιέρωσε τη ζωή του σε λαβύρινθους του μυαλού, σε αναζήτηση πνευματικών ηδονών και μας χάρισε ως Γλώσσα, Έθνος και Φυλή αθάνατα αριστουργήματα, πλεγμένα μ’ εκείνες τις υπερβολικές, αλλά κατάλληλες και σωστές δόσεις ευαισθησίας, ευφυΐας και τάλαντου. Και όλα αυτά από...
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μέσα στην απύθμενη σοφία τους, δημιούργησαν μύθους, περνώντας μηνύματα κι ιδέες και μερικές φορές προφητείες, οι οποίες (σαν του Νοστράδαμου) γίνονται κατανοητές εκ των υστέρων. Έτσι συνέβη και με τον Γηρυόνη, ο οποίος πλήρωσε την απληστία του βασιλιά Ευρυσθέα, γεγονός που ήταν αρκετό να σώσει το όνομά του στην αιωνιότητα και να γίνει νονός της μεγάλης κακοκαιρίας στην Ελλάδα, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης. Ο μύθος λέει ότι ο Ευρυσθέας (μεγάλο λαμόγιο...
Ήταν Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 1973. Ήμουν 1 έτους και κάτι ψιλών. Τα δίδυμα αδέλφια μου μόνο κάτι ψιλών. Ο πατέρας μου δεν είχε plasma 32’ τηλεόραση ούτε Internet ούτε Facebook, αλλά εκεί στην ασφάλεια της επαρχιακής πόλης, που ζούσαμε, άκουγε τον απόηχο του παλμού της πρωτεύουσας. Το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» δονούσε την ατμόσφαιρα εκείνο τον καιρό του’73 και η ηχώ του άρχισε να φτάνει παντού. Για τη μάνα μου, βέβαια, ούτε λόγος. Πού ν’ ακούσει...
Το σκετσάκι με το silly walk θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ευφυές. Βέβαια, ποια σχέση έχουν οι κινήσεις αυτές των Monty Pythons με τον πόλεμο, είναι ένα θέμα προς συζήτηση (δεν πείθει το shell shock, δεν ήταν άλλωστε αυτή η πρόθεση της παρέας του Τζον Κλιζ), όμως η όλη σύλληψη, αν το δει κανείς εντελώς αντικειμενικά (με την έννοια του αντιπολεμικού μηνύνατος), έχει κάποια καλά στοιχεία.ΑΛΛΑ… Αν βγάλουμε τα γυαλιά, μέσα απ’ τα οποία βλέπουμε...
Υπάρχει μια σκηνή στο “Christmas Carol” του Κάρολου Ντίκενς, όπου το δεύτερο πνεύμα των Χριστουγέννων ανοίγει το παλτό του και εμφανίζονται δύο ρακένδυτα παιδιά, τα δύο παιδιά του Ανθρώπου, η Άγνοια κι η Αδιαφορία. Τότε ήταν μια εποχή, κατά την οποία η βιομηχανική επανάσταση είχε τους δικούς της παρίες, τους δικούς της αδύναμους κρίκους στην “τροφική” αλυσίδα του κόσμου, τα δικά της παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Και καθώς δεν υπήρχε τεχνολογία, η Άγνοια ήταν ως...
Προσωπικά υπερήφανος για τον Αντετοκούμπο δεν είμαι. Και δεν μπορεί να είναι κανείς…!! Χαρούμενος για την επιτυχία του, ναι!! Αν φυσικά δεν υπάρχει φθόνος ή κόμπλεξ. Μόνο χαρούμενος..!! Όχι υπερήφανος. Περήφανη είναι η οικογένειά του, ο πατέρας του από ψηλά κι οι λίγοι φίλοι του. Απ’ τους υπόλοιπους, δεν έχει δικαίωμα να είναι περήφανος κάποιος, εφόσον τον άφηνε να πηγαίνει προπόνηση με τα πόδια, εφόσον τον άφηνε να υποσιτίζεται, εφόσον δεν συνέδραμε στη βελτίωση της...
Ο Μικρός ήταν μαθητής Δημοτικού. Του άρεσε το σχολείο, αλλά περισσότερο λάτρευε τα διαλείμματα, όπως όλα τα παιδιά. Λάτρευε, επίσης, τον πατέρα του, τον είχε ψηλά, όπως όλα τα παιδιά σ’ αυτήν την ηλικία. Λάτρευε να τον βλέπει στο τέλος των μαθημάτων, λάτρευε να του αφηγείται ιστορίες μικρές κι ασήμαντες, αλλά τόσο μεγάλες και σημαντικές για την 10χρονη παιδική του ψυχή. Λάτρευε τις στιγμές στο σπίτι με τη μαμά και τον μπαμπά, λάτρευε τον πατέρα-πρότυπο,...
Ήταν 30 του Μάρτη πριν αρκετά χρόνια. Πρωί. Παγωνιά και αγιάζι πλάκωνε τη διάθεση των μελλοθάνατων και το καμιόνι που τους μετέφερε, είχε ξεκινήσει για να τους πάει -ως άλλη βάρκα- στην Αχερουσία τους. “-Που πάμε, Νίκο? -Βόλτα, για καθαρό αέρα”.Και το καμιόνι συνέχισε την πορεία του. Αργά, γιατί ο δρόμος γλυστρούσε. Γρήγορα, όμως, για τον Νίκο και τους υπόλοιπους πίσω, που ανέπνεαν ήδη το μύθο τους, εκείνο το παγωμένο πρωινό. Το καμιόνι σταμάτησε. Οι...
Η ράτσα μας έχει πλούτο.Θέλουμε δε θέλουμε, θέλουνε δε θέλουνε, κουβαλάμε στις φλέβες μας το “μολών λαβέ” και το “ή ταν ή επί τας” των Σπαρτιατών.Κουβαλάμε το σπαθί του Φιλίππου και του γιου του, τους Ακρίτες και τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια. Κουβαλάμε τον Χάρο που τον νίκησε. Κουβαλάμε στις φλέβες μας τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, τις βρισιές του Καραϊσκάκη, το “εγώ” και το “εμείς” του Μακρυγιάννη, τον “Θούριο” του Ρήγα, την πένα του Κοραή. Κουβαλάμε...
Ποιος δε λατρεύει τους ανθρώπους με χιούμορ, αυτούς που μας κάνουν να γελάμε, έστω και πικρά..; Είναι ίσως οι μόνοι, που μαζί με τους γονείς μας (και μ’ όσους μας κάνουν κακό) “γράφουν” τόσο έντονα μέσα μας… Μάλλον γι’ αυτό ο κόσμος διάβαζε και διαβάζει τη Μαφάλντα. Το δημιούργημα του αργεντινού Κίνο (ψευδώνυμο), τη χάρτινη ηρωίδα των 60′ s, που εκφράζει με χιούμορ την απορία του απλού ανθρώπου για τα παράλογα του Κόσμου. Τότε ήταν...
Ήταν ο πρώτος και ο μόνος “Βασιλεύς της Ελλάδας”. Οι υπόλοιποι, μέχρι και τις 8 Δεκεμβρίου 1974, όταν αποφασίσαμε να ξεριζώσουμε αυτό το ξενόφερτο σπυρί διά παντός, είχαν τον τίτλο “Βασιλεύς των Ελλήνων”. Τα ονόματά του (γιατί είχε ως πρίγκηψ αρκετά) ήταν Otto Friedrich Ludwig και το επίθετό του von Wittelsbach, στην εθνική μας, όμως, συνείδηση έμεινε ως Όθωνας. Όθωνας ο Α’, πρώτος βασιλιάς του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που έφτανε με το ζόρι ως τη...
Όταν ακούω για μεγάλους έρωτες κι αγάπες που άντεξαν στο χρόνο, σκέφτομαι δύο ηλικιωμένους, τους πιο νέους ηλικιωμένους που έχω δει ποτέ. Εκείνη αποπνέει Αρσάκειο και κομψότητα, πάντα με ένα ταγιέρ λίγο παλιομοδίτικο -αλλά κλασικό και σικάτο- και παπούτσια που θυμίζουν εκείνα του χορού. Μόνη πολυτέλεια επάνω της κάτι ασημένια σκουλαρίκια και ένα κολιέ με μαργαριτάρια, ίσως απ’ το γάμο της. Εκείνος, ευθυτενής, επίσης αρχοντικός, ντυνόταν όσο μπορούσε πιο ωραία, για να ταιριάξει το γιλέκο...
Ονομάζεται Mohamed Bzeek (Mπζικ). Όποιο παιδάκι μπήκε στο σπίτι του, πέθανε. “Ο αληταράς”, “ο μπιπ”, “ο έτσι”, “της μπιπ ο γιος” θα σκεφτεί κανείς, πριν ακούσει την ιστορία του. Κι όμως… Στα 62 του διαγνώστηκε με καρκίνο του εντέρου. Πολέμησε την κακιά αρρώστια, πάλεψε με τις πιθανότητες και -ω του θαύματος- βγήκε νικητής..!!! Έγινε εντελώς καλά, αβοήθητος – η γυναίκα του είχε ήδη πεθάνει κι ο γιος του έχει κάποιου είδους σοβαρή αναπηρία. Στο νοσοκομείο,...
Πριν από όχι πολλά (αλλά όχι και λίγα) χρόνια θυμάμαι έναν 17χρονο νέο να περιμένει την αρχή των εξετάσεων. Έγιναν απεργίες τότε και είχαν μετατεθεί για τα μέσα Ιουλίου. Έκρυβε ανάμεσα στα βιβλία του σχολείου κάποια άλλα, “εξωσχολικά”, για να ξεκουραστεί απ’ την παπαγαλία της 3ης Δέσμης, ειδικά της Ιστορίας, αυτής της απαράδεκτης “δυνάστριας”, που κοθόριζε πάντα τις τύχες πολλών εξ ημών τω καιρώ εκείνω. Σήμερα, καθηγητής πια, παρατηρεί τα παιδιά που θα δώσουν εξετάσεις....
“Αγαπητό” μέλος της σπείρας, που διακινούσε φάρμακα για καρκινοπαθείς, υπάρχουν άνθρωποι στον μικρόκοσμό μας, που τους θεωρούμε (με τα δικά μας κριτήρια) “κακόψυχους”. Αυτούς δεν μπορεί να τους “δικάσει” κανείς, επειδή απλά εμείς δεν τους συμπαθούμε. Υπάρχουν, επίσης, και οι παραβατικοί ή οι εγκληματίες, χειρότεροι απ’ τους κακόψυχους, που, παρά το ότι θα δικαστούν, θεωρούνται στην αρχή αθώοι και ιεροί. Γιατί το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας φοιτητής Νομικής, όταν πατήσει το εφηβικό του πόδι στα...