Αεροδρόμιο SKG (= Θεσσαλονίκης, αλλά παραπέμπει στο JFK και αποκτά περισσότερο γκλάμουρ) μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Περιμένοντας καθισμένος την αναγγελία πτήσης, χαζεύω το κινητό. Δίπλα μου μια συμπαθέστατη γιαγιά, ιδιαίτερα εξωστρεφής -όπως έδειξε η συνέχεια- εβδομηκονταπεντούτις (που θα ‘λεγε και ο Παπαδιαμάντης) και βάλε, περιμένει κι αυτή μόνη της για τον ίδιο λόγο. Αισθάνομαι από τη γλώσσα του σώματός της την ανάγκη της να πιάσει κουβέντα, κάτι που πετυχαίνει χωρίς πολλή σκέψη:
-Ρόδο πάτε, με ρωτάει;;
-Ναι, Ρόδο. Και σεις το ίδιο λογικά.
-Ναι. Από πού είστε;;
-Σέρρες!
-Ααααα..! Τι ωραία!! Από τα μέρη του Εθνάρχη μας! Μέσα από τις Σέρρες;;
-Μέσα!
Για να μην τα πολυλογώ, έμαθα το πλήρες βιογραφικό της, το βαμμένο “μπλε” παρελθόν της, τη δολοφονία του πατέρα της από τον ΕΛΑΣ (στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ), την απέχθειά της για τον Τσίπρα και τους “δικούς του” και τον λόγο (σχετικό με την κόρη της) που κατέβαινε Ρόδο, όπου θα έμενε κάνα δίμηνο.
Αφού ολοκληρώθηκε η… συνέντευξη, θεώρησα ότι δε θα είχαμε κι άλλα να πούμε και γύρισα προς το κινητό. Με την περιφερειακή μου όραση την “βλέπω” να “ζουμάρει” στο κινητό μου και να εστιάζει στην “ταπετσαρία” του (κάποια αρκετά λεπτά πριν είχα βγάλει την χριστουγεννιάτικη).
-Η κοπέλα σου είναι αυτή;
-Γιαγιά, αυτή είναι η Φρίντα Κάλο (η νέα ταπετσαρία), ζωγράφος που…
-Καλό κορίτσι να ‘ναι κι όλα τ’ άλλα… Απ’ την Ηράκλεια είναι; (Οι Σερραίοι καταλαβαίνουν την μπηχτή)
-Όχι γιαγιά, από το Μεξικό ήτ…
-Να την πάρεις, παλικάρι μου, με κόβει. Απ’ όπου και να ‘ναι, αν την αγαπάς, να την πάρεις!! Γιατί παντρεύεστε αργά οι νέοι σήμερα, δεν το καταλαβαίνω!
Είναι εκείνα τα nanosecond, που ο εγκέφαλος και η καρδιά διαπιστώνουν πόσο πολύτιμα πλάσματα είναι αυτές οι παλιές καλές γιαγιάδες, με την καλώς εννοούμενη αφέλειά τους, την ενστικτώδη τάση τους προς τον γάμο (δικών τους ή άλλων αδιάφορο), αλλά και τον καίριο ρόλο τους στο δημογραφικό μας πρόβλημα και τη διαιώνιση της φυλής μας ανά τους αιώνες. Αυθόρμητα της λέω:
-Δεν είναι η κοπέλα μου αυτή, γιαγιά!!
-Ε, το κατάλαβα εγώ, μου λέει με αυταρέσκεια! Δεν είναι για σένα αυτή, γιε μου! Πολύ μαυριδερή! Να βρεις μια δικιά μας! Τόσες κοπέλες έχουν τα(ς) Σέρρας!!
-Αναχώρηση πτήσης Χ για Ρόδο, ακούγεται από το μεγάφωνο..!!!
-Η πτήση μας, μου είπε σκουντώντας με, λες και δεν το άκουσα.. Επιτέλους!!!
Και κάπως έτσι η γιαγιά δεν έμαθε ποτέ την Φρίντα Κάλο ούτε την ιστορία της. Και αναρωτιόμουν χαμογελώντας τι πρώτα θα έπρεπε να της πω επιπλέον, αν είχαμε ώρα. Το ότι έχει πεθάνει εδώ και δεκαετίες ή το ότι έζησε έναν έρωτα δυνατό (και) με τον αριστερό Τρότσκι;;
Δεν ξαναμιλήσαμε και μέσα στο αεροπλάνο την έχασα. Και -για να πω την αλήθεια- δεν την ξαναθυμήθηκα. Μέχρι σήμερα το απόγευμα, που την είδα από πολύ μακριά ,πηγαίνοντας στη δουλειά, μέσα από το αυτοκίνητο μαζί με την -πιθανότατα- κόρη της. Μιλούσε ακατάπαυστα, τουλάχιστον για όσο μπόρεσα να δω, δεδομένου ότι οδηγούσα. Κι όσο μιλούσε, τόσο κούναγε τα χέρια της. Γελαστή, χωρίς να γνωρίζει την Φρίντα Κάλο, ευτυχισμένη στη γλυκιά άγνοιά της…
Α, ρε γιαγιά! Υπέροχο πλάσμα, όπως όλες οι γιαγιάδες!!
Να είσαι καλά!
ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ
Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.