Τελικά, τι μας λείπει, ρε φίλε;

Δε μας λείπουν, μάλλον, τα κομμωτήρια (σε κάποιους, καλή ώρα, για ευνόητους λόγους).
Ούτε τα ταξίδια. Τα Homehotels -ειδικά όταν είναι family inclusive- στα Veranda Islands είναι τα καλύτερα μέρη καταφυγής.

Μια αγκαλιά στον γονιό, όμως… ή τον αδερφό ή έναν φίλο που έχουμε να δούμε καιρό; Ένα σταυρωτό φιλί στην αγαπημένη μας θεία, ξαδέρφη, ανιψιά, γιαγιά, παππού (για όσους τυχερούς). Ένα χάδι στο παιδί ενός γνωστού, ενός συναδέρφου ή ενός παλιού συμμαθητή. Χωρίς τα 2 μέτρα.

Ένας καφές με τον κολλητό, να ‘χει ήλιο και να λέμε ό,τι θέλουμε, χωρίς αυτολογοκρισία. Με τις άνετες σιωπές μας. Με τον κόσμο να περνά δίπλα και να μη μας νοιάζει. Να μην έχουμε στο νου μας να κρατήσουμε απόσταση. Να μας πιάνει βροχή και να φυλαγόμαστε κάτω από μια ομπρέλα.

Μια χειραψία γερή, αντρίκ(ε)ια, με 5 ανθρώπους που εκτιμάμε. Χωρίς να χρειάζεται μετά να κάνουμε μπάνιο με αντισηπτικό. Χωρίς να κρύβουμε το στόμα μας ή να φοβόμαστε μήπως κάπου εκεί πάνω του κρύβεται ο ιός του Κακού. Ο ιός που μόλυνε τον αυθορμητισμό μας.

Οι αγαπημένες μαζικές ασχολίες του καθενός κι οι δια-δηλώσεις, οι συνδηλώσεις της κοινής μας ιδεοληψίας, όπως ένας αθλητικός αγώνας της ομαδάρας, μια Θεία Λειτουργία στο αγαπημένο στασίδι, ένα έργο στον αγαπημένο κινηματογράφο, ένα φαγητό στην αγαπημένη ταβέρνα, ένα ποτό στο στέκι το γνωστό, μια βόλτα στα ανοιχτά μαγαζιά, μια μαζική διεκδίκηση στο όνειρο να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο.
Απλά πράγματα.

Αυτά λείπουν.

Κι ο καφές τελειώνει. Όπως κι η υπομονή…