ΟΠΟΥ “ΜΠΑΜΠΗΣ” ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…

Παντού διαβάζεις από χθες τα (όντως καλοπροαίρετα) “φύγετε”, “να φεύγετε”, “μην κάθεστε”. Παντού ποστάρονται και κοινοποιούνται οι συγκεκριμένες παραινέσεις, που ΚΑΙ είναι έξω απ’ το χορό ΚΑΙ δείχνουν παντελή έλλειψη επαφής ή έστω στοιχειώδους γνώσης της ανθρώπινης ψυχολογίας. Θυμίζουν τον τρίτο, που συμβουλεύει έναν φίλo του, που μόλις τον παράτησε ο έρωτας της ζωής του: ” έλα, μην στενοχωριέσαι, θα δεις, θα περάσει”! Τώρα σοβαρά πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσε να φύγει και δε θα έφευγε;

Να (ξε)φύγει προσπαθούσε το κοριτσάκι, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό είναι πολύ δύσκολο. Οι λόγοι πολλοί, κυρίως κοινωνικοί (το αηδιαστικό κουτσομπολιό, που φανερώνει όλη την κακοψυχιά και τη σαπίλα πολλών ανθρώπων και συνοψίζεται στην άμυνα απέναντί τους με την κωδική ονομασία: “τι θα πει ο κόσμος;!!!”), οικονομικοί (χιλιάδες περιπτώσεις γυναικών που παντρεύονται μικρές ή/και εξαρτώνται οικονομικά από τον “εγώ είμαι ο άντρας του σπιτιού”) και λόγοι που έχουν να κάνουν με τα στερεοτυπικά “κουτάκια” που φυτεύει η κοινωνία στο μυαλό μας (“να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά”, “να ακούς τον άνδρα σου”, “ε άνδρας είναι, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω”) και υποσυνείδητα “χτίζουν” συμπεριφορές τόσο απ’ τη μια μεριά (υποτακτική γυναίκα) όσο κι απ’ την άλλη (μάτσο άνδρας, που “έχει το δικαίωμα, βρε αδερφέ, να ρίχνει και καμιά μπούφλα στη γυναίκα του, άντρας είναι στο κάτω-κάτω”).

Εξίσου βασικός, όμως, λόγος αδυναμίας να (ξε)φύγει η κάθε Καρολάιν, παραμένει και το γεγονός ότι η πρώτη φορά που σηκώνει χέρι ο αλήτης πάνω της ΔΕΝ είναι η πρώτη έκφραση βίας. Ο βίαιος και χειριστικός άνθρωπος χτίζει αργά τη συμπεριφορά του από πιο χαμηλά. Από ένα “αστείο” που προσβάλλει (“έλα, είσαι γυναίκα, δεν ξέρεις”), από μια συμπεριφορά που απομονώνει (“άσε τις φίλες σου, δε θες να βγαίνουμε μόνο μαζί;”), από μια απαγόρευση που υποχρεώνει σε υποταγή (“η γυναίκα μου δε θα φοράει μίνι, σα να είναι τσουλάρα”). Σταδιακά, την περιχαρακώνει με συμπεριφορές και προτροπές/απαγορεύσεις και μάλιστα πόσο εύκολο είναι αυτό, όταν η γυναίκα είναι πολύ μικρή και μπορεί ο άντρας-σουλτάνος να την “πλάσει” όπως αυτός θέλει.

Από δω και πέρα, λοιπόν, έχουμε 2 δρόμους: την αντιμετώπιση του φαινομένου και την πρόληψη. Αντιμετώπιση σημαίνει μη αποδοχή ανθρώπων που έχουν σημάδια βίαιης κι ευέξαπτης συμπεριφοράς απέναντι σ’ ανθρώπους και ζωάκια. Ο ξάδερφος που “θολώνει” και σηκώνει συνέχεια χέρι, δεν είναι “ευέξαπτος”, είναι επικίνδυνος! Τέλος από την παρέα! Το νέο φλερτ, που βρίζει και μειώνει “για πλάκα βέβαια” δεν είναι γλυκούλης που “έχει νεύρα από τη δουλειά”, είναι χειριστικός. Τέλος από το φλερτ!! Τότε φεύγουμε, όχι όταν κάνουμε καναδυό κουτσούβελα και είμαστε εγκλωβισμένες στο κλουβί, ακόμα κι αν αυτό είναι χρυσό.

Και τέλος, είναι και η πρόληψη. Τα πιο βίαια αγοράκια φαίνονται. Τα πιο αυτάρεσκα κι αυτά που δεν έχουν μάθει το όχι, επίσης φαίνονται. Η οικογένεια και το σχολείο έχουν πολλή δουλειά. Όχι μόνο να τους μάθουν την υποτείνουσα, αλλά και την ενσυναίσθηση. Όχι μόνο τους αρχικούς χρόνους του “άγω”, αλλά και του “δίδωμι”, όχι μόνο την κλίση του ουσιαστικού “γυνή”, αλλά και τον σεβασμό προς αυτή. Για να κάνουν το παιδί τους “Ντουντουνάκη” (δεν την ξέρετε πολλοί, είναι μία που φέρνει κάτι χρυσά στην κολύμβηση), όχι “Μπάμπη”.

Και φυσικά, το πιο μεγάλο μάθημα μιας οικογένειας προς το παιδί: να μη βλέπει τα λεφτά του άλλου και το επάγγελμα. Πιλότος ο άλλος, λεφτά και γκλάμουρ, σου λέει, έκανε την τύχη της η μικρή, άσχετα αν είναι 15. Πόσοι δεν σκέφτονται έτσι; (Έχει κι η οικογένειά της μερίδιο ευθύνης, αλλά δεν είναι της παρούσης). Τα φράγκα και το γκλάμουρ είναι ωραία, εξασφαλίζουν το κοριτσάκι μας, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι ο κάτοχός τους μόλις “αγόρασε” το παιδί μας κι ίσως -αν είναι λίγο ψυχοπαθής- της φερθεί σαν ιδιόκτητο πράμα ή της φερθεί ίσως ακόμα χειρότερα: σαν “Μπάμπης”.