Ήταν Μ. Δευτέρα κι η κυρα-Μαρία ετοιμαζόταν να πάει στην εκκλησιά για την ακολουθία του Νυμφίου. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει κι ο ουρανός σκοτείνιασε αρκετά. «Μάνα, βρέχει. Θα πάω να πάρω με το αμάξι την Ελπίδα, για να μην περπατάει μέσα στη βροχή», είπε ο γιος της και τη χάιδεψε στον ώμο, σα να ‘θελε …
Είναι, πλέον, κάτι περισσότερο από φανερή η απαξίωση της κοινωνίας προς το πρόσωπο του εκπαιδευτικού. Στα μάτια της είναι ο “βολεμένος χαραμοφάης”. Ο ιός δε μας έμαθε τίποτα, τελικά. Ακόμα θέλουμε επί πίνακι το κεφάλι της κατσίκας του γείτονα (ή πολλές φορές, του ίδιου του γείτονα).
Δε μας λείπουν τελικά τα κομμωτήρια ή τα ταξίδια. Άλλα είναι τα βασικά τελικά. Κι ο ιός μάς τα θυμίζει! Πολύ σχολαστικά….
Ο Χριστός της Αγάπης δεν απαιτεί την πίστη μου. Δε ζητά μόνο μετάνοιες, πάτερ ημών και γονυκλισίες. Με αφήνει να στέκομαι όρθιος, να τον βλέπω με πλήρη συνείδηση, ευθεία κι όχι αναγκαστικά σκυμμένος. Δεν εφαρμόζει εξουσία πάνω μου. Δε φέρει διακριτικά αυτής. Πιστεύει στην ελεύθερή μου βούληση. Δεν απαιτεί την παρουσία μου στον οίκο του. …