Κυριακή 17 Δεκεμβρίου, μια βδομάδα προ της λαμπρής εορτής των Χριστουγέννων, με λίγη ψύχρα, αλλά με λαμπρό ήλιο προς το παρόν στην Αθήνα.
Κυριακή των Προπατόρων, εορτάζουν επίσης Δανιήλ, Διονύσης (όχι από τον Διόνυσο, βέβαια), και, λόγω προπατόρων, γιορτάζουν πολλά εβραϊκής προέλευσης ονόματα, όπως Ανανίας, Αζαρίας, Αβραάμ, Ααρών, Δαυίδ, Δεβώρα, Εσθήρ, Μελχισεδέκ, Ρούμπεν, Ισαάκ κ.λπ.
Και ευκαιρίας δοθείσης θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και απορίες μου:
Ψάχνοντας κάτι διάβασα μερικά αποσπάσματα της Παλαιάς Διαθήκης τις προάλλες, και ένοιωσα πάλι έντονα το συναίσθημα της έντονης απορίας, όπως κάθε φορά που ασχολούμαι με το θέμα. Η Π. Διαθήκη είναι γεμάτη από απίστευτους σημιτικούς μύθους, παραμύθια δηλαδή που κυκλοφορούσαν στην περιοχή και, πιθανότατα, έχουν μερικά από αυτά μια κάποια ιστορική-πραγματκή προέλευση.
Αν πάντως έλειπε το “θεϊκό” από την μέση, σπανιότατα, πιστεύω, έχουν την διδακτική αξία ή την αισθητική των μύθων π.χ. του Αισώπου, ή των μύθων και των ιστοριών που συνδέονται με το ελληνικό δωδεκάθεο.
Αλλά και ο Θεός δεν είναι κάποιο συμπονετικό όν… είναι παντοδύναμος, γνωρίζει τα πάντα, αλλά είναι…άγριος. Απαιτεί θυσίες και συνεχή, παρούσα, έντονη πίστη, θέλει ενεργή αποκλειστικότητα, και σε αντάλλαγμα δίνει την υπόσχεση της συνεχούς προστασίας και σωτηρίας του αγαπημένου του περιούσιου λαού, των ισραηλιτών. Και δίνει οδηγίες, πώς οι ισραηλίτες να εξοντώσουν, συχνά με δόλο, βία και αίμα, τους εχθρούς τους, ανάμεσα στους οποίους είναι παιδιά και αμέτοχες γυναίκες.
Κι οι άλλοι ήρωες είναι συχνά άγριοι…Ο Σαμψών είναι παντοδύναμος, επειδή δεν κόβει ποτέ τα μαλλιά του, υποθέτω ούτε τα πλένει, μέχρι που η Δαλιδά με πονηριά του κάνει μάλλον κάποια κόλπα, κοιμάται αυτός αποκαμωμένος μετά στην αγκαλιά της, και του κόβει τα μαλλιά ΣΥΡΡΙΖΑ. Χωρίς την δύναμή του πλέον κι οι εχθροί του τον δένουν στις κολώνες ενός τεράστιου κτηρίου… αλλά τα μαλλιά μεγαλώνουν με τον καιρό, η δύναμη έρχεται πάλι και ο εκλεκτός Σαμψών γκρεμίζει το κτίριο και φωνάζει “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων” …που δεν είναι και λίγοι, τρεις χιλιάδες ψυχές, παιδιά, γυναίκες, γράφει η ιστορία στους Κριτές της Π. Διαθήκης…
Και η Καινή Διαθήκη, δηλαδή κυρίως τα Ευαγγέλια, έχουν αγριάδες, για να μη μιλήσω καθόλου για την Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Για να μην τα πολυλογώ, ο χριστιανικός Ιησούς φέρνει βέβαια μια «γλυκάδα» στην κοινή εβραϊκή θρησκευτική μήτρα, το paradigma αλλάζει, αλλά η ουσία κι η βαθιά απορία μου παραμένουν: Πόσα και πόσα άραγε έπρεπε να συμβούν και να συντονιστεί το όλο πράγμα από την δράση πολλών, ώστε αυτή η κοινή “δόξα” ενός μικρού σημιτικού λαού, αυτή η εθνική, προσωπική θρησκεία των ισραηλιτών, να γίνει παγκόσμια θρησκεία με τη μορφή του Χριστιανισμού… με δισεκατομμύρια πιστών, τεράστια εξουσία και δύναμη, με “άνωθεν” νομιμοποίηση, για την οποίαν πολλοί σφαγιάστηκαν, αφού εσφαξαν πριν πολλούς της άλλης δόξας. Και πόσο κυνηγήθηκε και σφαγιάσθηκε αυτός ο μικρός θαυματουργός λαός, αφού διασκορπίστηκε στα πέρατα της Οικουμένης και επιδιώχθηκε η πλήρης εξαφάνισή του με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.
Δεν υπάρχει συμπέρασμα. Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα οι μεν, την Χαννουκά οι δε, με Αγάπη και Συμφιλίωση.