Αυτό με τους γείτονες έχει παραγίνει..!!! Ακούς τον Ερντογάν, δεν του αρέσει, λέει, η συνθήκη της Λωζάνης (θα μπορούσαμε να δούμε και των Σεβρών, αν είναι, αν και θα ‘χει πάλι αντιρρήσεις). Ακούς τον άλλο, τον ανεκδιήγητο της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας, που δε θυμάμαι τ’ όνομά του, να λέει “θα έρθω το 2019 να σας τα πάω όλα”. Και μετά ακούς τον δικό μας, τον ατρόμητο ΟΥΚά, Αλεξιπτωτιστή, Βατραχάνθρωπο, Πεζοναύτη, Ζορρό, Τζον-Τζον (ανάλογα με την περίσταση) Υπουργό Εθνικής Άμυνας ν’ απαντά “μολών λαβέ” και λες, οκ, κάπου οι δηλώσεις είναι για εσωτερική κατανάλωση, αλλά έχουν ξεφύγει, ειδικά των γειτόνων. Η εσωτερική κατανάλωση, όμως, σημαίνει ότι οι αυτόχθονες (στρατιωτικοί, βαθύ κράτος, Ισλάμ, κάτοικοι) ευχαριστιούνται μ’ αυτά. Και ό,τι ευχαριστεί έναν λαό, είναι μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση, η οποία υποχρεούται να τον ευχαριστήσει, αν και όσο μπορεί (και στην περίπτωσή τους, μπορεί). Και μπαίνουν, έτσι, σ’ έναν φαύλο κύκλο, που δυνητικά μπορεί να έχει απρόβλεπτες διαστάσεις.
Ο Ερντογάν, βέβαια, δεν είναι κάποιος ανόητος πολιτικός, που θα εμπλακεί έτσι εύκολα σε “δυτικές” περιπέτειες, όταν στα ανατολικά του “μπάζει” από παντού. Αλλά λίγο το μεθύσι της εξουσίας, λίγο η ένταση της στιγμής και είναι πιθανό να βρεθούμε μπλεγμένοι σ’ ένα θερμό επεισόδιο, που θα τελειώσει γρήγορα -ίσως αποχαιρετώντας το Αγαθονήσι που χάνεις- και θ’ αφήσει κάποιους από μας να κοιτάμε τα κυπαρίσσια ανάποδα και κάποιους άλλους να έχουμε χάσει χέρια, πόδια, συγγενείς ή φίλους.Το μόνο που δε χρειάζεται, λοιπόν, αν έχεις στιβαρή εξουσία, είναι τα παιδικά ευφυολογήματα του στυλ “μολών λαβέ”, “κλάι μάιν” και όλα τ’ άλλα που λέγαμε μικρά και κλαίγαμε.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, εν μέσω του παραδοσιακού el classico “μελομακάρονα ή κουραμπιέδες” και ενώ χαίρεσαι την άκρατη ποτοποσία, καφεποσία και όλα τ’ άλλα τα “άκρατα”, παίζουν τα κανάλια τον ανεκδιήγητο αυτόν της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δε θυμάμαι τ’ όνομά του. Είπα μέσα μου, δε γίνεται, θα πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ο Καμμένος αργούσε να πει το “μολών λαβέ”, ο Τσίπρας ήταν στην αγορά για xmas shopping. Κάτι έπρεπε να γίνει αμέσως, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι, ανέλαβα δράση. Έχω (είχα, για την ακρίβεια) μια φίλη απ’ την Τουρκία στο Facebook και της έστειλα μήνυμα. Αφού περάσαμε τα πρώτα ευχολόγια (για τους Τούρκους η 25η Δεκεμβρίου ήταν μια ακόμα μέρα στη δουλειά), τη ρώτησα πώς βλέπει αυτές τις απειλές. Και εκεί που περιμένω να τις καταδικάσει… σύσσωμη και να επικαλεστεί τα δικαιώματα των λαών, το απαραβίαστο των συνόρων, τον ΟΗΕ και τον John Lennon, διαβάζω κάτι ανεκδιήγητα περί ασαφειών, πεπαλαιωμένης συνθήκης και ώρας αλλαγών. Της ζήτησα τότε ψύχραιμα ν’ αλλάξει η συνθήκη και να μας δώσουν την Κωνσταντινούπολη. Περιττό να πω ότι μετά από λίγα λεπτά διακόψαμε κάθε διπλωματική σχέση, έχοντας άρει αμφότεροι τις πρεσβείες μας στο Facebook (delete, block κτλ). Και το άτομο αυτό μένει στην δυτική πλευρά της γείτονος, την θεωρητικά πιο πολιτισμένη. Έχει σπουδάσει, έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό και έχει έρθει και στη χώρα μας, όπου και τη γνώρισα. Δε θέλω να φανταστώ για τους υπόλοιπους στα ανατολικότερα μέρη.
Γείτονες Τούρκοι, θέλει λίγη προσοχή το θέμα. Οι γιαλαντζί μαγκιές (για να μιλήσω τη γλώσσα σας) μπορεί να είναι καταστροφικές, καθώς το παραμικρό θερμό επεισόδιο, ακόμα και με τη μικρότερη διάρκεια -έστω ωρών- θα έχει εκατοντάδες νεκρούς και απ’ τις δυο πλευρές. Και οι νεκροί θα είναι ίσως ο γιος σας, ο αδερφός σας, ο ξάδερφός σας, ο μικρός σας θείος, ο κολλητός σας ή ο εαυτός σας. Όχι, πάντως, οι συγγενείς του Ερντογάν, του άλλου του ανεκδιήγητου, που δε θυμάμαι τ’ όνομά του ή του Καμμένου. Το “κάθομαι στ’ αυγά μου” εν προκειμένω είναι tamam και προτιμότερο απ’ το να ζητάω ξένα επιπλέον αυγά. Ειδικά, όταν αυτά τα αυγά δε θέλουν να στα δώσουν ούτε να στα πουλήσουν. Και η Ιστορία έδειξε ότι τα συγκεκριμένα αυγά δε σπάνε εύκολα…
ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ
Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.