Όταν ακούω για μεγάλους έρωτες κι αγάπες που άντεξαν στο χρόνο, σκέφτομαι δύο ηλικιωμένους, τους πιο νέους ηλικιωμένους που έχω δει ποτέ. Εκείνη αποπνέει Αρσάκειο και κομψότητα, πάντα με ένα ταγιέρ λίγο παλιομοδίτικο -αλλά κλασικό και σικάτο- και παπούτσια που θυμίζουν εκείνα του χορού. Μόνη πολυτέλεια επάνω της κάτι ασημένια σκουλαρίκια και ένα κολιέ με μαργαριτάρια, ίσως απ’ το γάμο της. Εκείνος, ευθυτενής, επίσης αρχοντικός, ντυνόταν όσο μπορούσε πιο ωραία, για να ταιριάξει το γιλέκο...