ΤΗ ΡΑΤΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ράτσα μας έχει πλούτο.
Θέλουμε δε θέλουμε, θέλουνε δε θέλουνε, κουβαλάμε στις φλέβες μας το “μολών λαβέ” και το “ή ταν ή επί τας” των Σπαρτιατών.
Κουβαλάμε το σπαθί του Φιλίππου και του γιου του, τους Ακρίτες και τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια. Κουβαλάμε τον Χάρο που τον νίκησε.

Κουβαλάμε στις φλέβες μας τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, τις βρισιές του Καραϊσκάκη, το “εγώ” και το “εμείς” του Μακρυγιάννη, τον “Θούριο” του Ρήγα, την πένα του Κοραή.

Κουβαλάμε μέσα μας κάθε ξυπόλυτο, ρακένδυτο και πεινασμένο Έλληνα, που στεκόταν και στέκεται στητός μπροστά στις Μεγάλες Δυνάμεις. Όπως κουβαλάμε τους εθνικούς μας μύθους, που μας εξιδανίκευαν κι έκρυβαν τα χάλια μας στους εμφύλιούς μας.

Κουβαλάμε στις φλέβες μας το “Ω γλυκύ μου Έαρ”, τους ύμνους του Ρωμανού του Μελωδού, το σταυρό που χαράζουμε το βράδυ της Λαμπρής με την λαμπάδα, το κερί που φωτίζει την εικόνα της Παναγιάς στα ξωκλήσια της Άνοιξης.

Κουβαλάμε στις φλέβες μας τις άτεχνες, αλλά αληθινές ζωγραφιές του Θεόφιλου και τις τέλειες μορφές των εραστών του Βρυζάκη ή του Λύτρα.

Κουβαλάμε μέσα μας τη Γαύδο, τους Αρκιούς και τους Οθωνούς με τον ένα μαθητή, τη δασκάλα του και τη σημαία. Κουβαλάμε το Αιγαίο του Ελύτη, την Ελευθερία του Ρίτσου, το γλυφό νερό του Σεφέρη.

Κουβαλάμε στις φλέβες μας το “ξέρεις ποιος είμαι γω, ρε;” και το “Θες βοήθεια, φίλε;”. Κουβαλάμε το “Αχ, Ελλάδα, σ’ αγαπώ” του Ρασούλη, κουβαλάμε τη γιαγιά που πουλάει τερλίκια στα 90 της.

Γι’ αυτό δε φοβάμαι τίποτα.