fbpx
 

Είναι πια πολλά τα χρόνια που εργάζομαι στην «Εξυπηρέτηση Πελατών» και η αλήθεια είναι πως κάθε μέρα μαθαίνω και από κάτι καινούργιο για τους ανθρώπους. Άλλοτε κάτι που θα με εκπλήξει, κάτι που θα με λυπήσει, κάτι που θα με κάνει να σκεφτώ κάτι παραπάνω. Έχει υπάρξει πολύ «μεγάλο σχολείο» για εμένα και νομίζω πως πλέον από την πρώτη κιόλας «καλημέρα» (πολλές φορές ούτε καν αυτή) μπορώ να καταλάβω τι θα επακολουθήσει στη διάθεση και των δυο μας για τα επόμενα 10 με 15 λεπτά.

Άλλοτε πραγματικά χαίρομαι που κάνω αυτή τη δουλειά, καθώς επάνω της είχα την τύχη να γνωρίσω αμέτρητους υπέροχους ανθρώπους. Άλλους ευτυχισμένους, άλλους χαρούμενους, άλλους ερωτευμένους. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που με έκαναν να πονέσω μιλώντας μου άσχημα κι άλλους που με πόνεσαν όταν μοιράστηκαν μαζί μου την τραγική τους ιστορία. Έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω βγει από το γραφείο μου κι έχω αγκαλιάσει μια υπέροχη μαμά που στη συνέχεια έγινε η πιο αγαπημένη μου φίλη, έχω ζητήσει συγγνώμη καταπατώντας κάθε ίχνος εγωισμού που υπήρξε μέσα μου, έχω ταπεινωθεί, έχω μιλήσει απότομα, έχω μαλώσει, έχω σηκωθεί κι έχω φύγει ακόμη ακόμη, νιώθοντας ότι αδικούμαι. Έχει τύχει να κλάψω για τον άδικο χαμό των δύο κοριτσιών του κ. Κώστα και την ίδια στιγμή ο ίδιος ο κύριος Κώστας να πιάνει τα χέρια μου και να μου δίνει κουράγιο… και πόσο «λίγη» ένιωσα τότε μπροστά του…

Και, έχει τύχει να θέλω να χαθώ μέσα σε μια ρωγμή, όταν κάποια στιγμή  επέμενα να μου πει την διεύθυνσή του ένας άντρας, όταν τελικά, με κατεβασμένο από την ντροπή του βλέμμα, μου είπε χαμηλόφωνα ότι είναι άστεγος.

Ο ίδιος άστεγος, λοιπόν, λίγες μόλις μέρες μετά, βρέθηκε ξανά μπροστά μου και μου αράδιασε μια σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου, γιατί λέει του είχα φέρει τύχη! Την οποία σοκολάτα αρνήθηκα, με τη δικαιολογία ότι έχω κόψει τη ζάχαρη εδώ και καιρό.

Ε, λίγα μόλις λεπτά μετά βρέθηκε πάλι μπροστά μου με ένα σακουλάκι πολύσπορα κριτσίνια!

Την ίδια εκείνη, υπέροχη μέρα, ένας αρκετά ευκατάστατος άντρας με έστειλε στο διάολο γιατί άλλα περίμενε και άλλα του ήρθαν – και γι’ αυτό φυσικά “έφταιγα” εγώ που δεν είχα την παραμικρή ιδέα, αλλά εκείνος με έβρισε και συνέχισε να με στολίζει μέχρι που μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα…

Κι εγώ απέμεινα με το τηλέφωνο στο χέρι, να κοιτάω μπροστά μου το σακουλάκι με τα κριτσίνια ολικής, που ήταν τα πιο νόστιμα κριτσίνια που είχα φάει ποτέ στη ζωή μου.

Δυστυχώς, μελετώντας τους ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια, συνειδητοποιώ ότι το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο προσόν τους, το οποίο ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν εξαρτάται από το μορφωτικό τους επίπεδο, είναι η ευγένεια.

Η ευγένεια είναι που δίνει αξιοπρέπεια στις πράξεις, όπως είχε πει ο Πλούταρχος. Αν συνδυάζεται και με ένα χαμόγελο; Ε, μπορεί να μου φτιάξει και ολόκληρη τη μέρα! Είναι απεριόριστη η δύναμη αυτού του σπασίματος των χειλιών 🙂

ΑΥΡΑ ΦΟΥΚΟΥ

Related Posts