Θυμάμαι ήμουν φοιτητής (μπορεί κι όχι), ήταν νύχτα κι ο Βαρδάρης φύσαγε τόσο δυνατά, που έφτανε μέχρι τα παλιά Λαδάδικα. Ήμουν σ’ ένα μαγαζί, με πίστα από φώσφορο, όπου χόρευε τη ζεμπεκιά του -ως άλλος Ζορμπάς- ο Άμλετ της Σελήνης. Μαζί του, χτυπώντας παλαμάκια, ήταν κάτι φιλαράκια καλά, που μου κρατούσαν πολλά “δύσκολα” βράδια παρέα, η Ρόζα κι ο Δημήτρης. Κι ο κυρ-Θάνος σε μια γωνιά στο πιάνο του έκανε μανιασμένο έρωτα με τα πλήκτρα...