Γιαγιάκα ογδοηκοντούτις plus σήμερα το πρωί σε συνοικιακό μαγαζί τροφίμων ζητά ευγενικά ένα ψωμάκι και λίγο τυρί. Τι να πρωτοπάρει προφανώς η καημένη με την πενιχρή της σύνταξη! Ο μαγαζάτορας τη ρωτά αν έχει στείλει μήνυμα, αν έχει το χαρτί με τα στοιχεία της κι αν της εξήγησε κάποιος. Ο γιος της ζει στη Γερμανία …
Οι γονείς μας παλεύουν, όπως όλοι οι γονείς, μόνοι. Μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο, σε μια προσπάθεια να πάρουν κουράγιο, να τιθασεύσουν τον φόβο του θανάτου, που πιστεύουμε ότι κουβαλούν ως σταυρό αυτές οι ηλικίες. Μα αντί να φοβούνται, προσπαθούν να βοηθήσουν εμάς, να αποπροσανατολίσουν τις τύψεις που νιώθουμε, επειδή δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε περισσότερο. …
Αυτός ο τόσος δα και τόσο παντοδύναμος ιός έβαλε τα πράγματα σε άλλη διάσταση, μάλλον τα έβαλε στη σωστή τους διάσταση. Χαμογελάς πικρά, όταν σκέφτεσαι ότι είμαστε όλοι πλασμένοι τόσο τραγικά ίδιοι, τόσο τραγικά ΙΣΟΙ απέναντι στη φύση, όλοι μας, πλούσιοι, φτωχοί, δυνατοί, αδύνατοι, διάσημοι, άσημοι, ξενοδόχοι, άστεγοι. Το DNA μας πλασμένο ίδιο, όταν αφελώς χτίζουμε κι όταν τραγικά ικετεύουμε τουλάχιστον να ζήσουμε, καθώς σωριάζεται χάμω αυτό που χτίσαμε.