Έγινε τελικά η πρώτη δόση. Και φυσικά ξέρω ότι για την υπόλοιπη ανθρωπότητα ισχύει αυτό που λένε για τη φοράδα και το τι έκανε στο αλώνι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Πιάνω το κινητό με το εμβολιασμένο χέρι. Σε 5 δεύτερα ακούστηκε ένας ηλεκτρονικός σύντομος ήχος και αμέσως φάνηκε το 5G στο σήμα. Οκ, η ενεργοποίηση έγινε. Το τσιπ μπήκε στο σώμα. Εκπέμπω! Μια χαρά, όλα πήγαν τέλεια. Πώς τυχαίνει όμως λίγο μετά, πιάνω με το άλλο χέρι το κινητό. Το σήμα έφυγε, ξαναγύρισε το 4G. Απογοήτευση. Κάτι συμβαίνει. Δεν εκπέμπω απ' τη δεξιά πλευρά. Πρόβλημα, λοιπόν. Τι γίνεται τώρα;
Ήταν Μ. Δευτέρα κι η κυρα-Μαρία ετοιμαζόταν να πάει στην εκκλησιά για την ακολουθία του Νυμφίου. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει κι ο ουρανός σκοτείνιασε αρκετά. «Μάνα, βρέχει. Θα πάω να πάρω με το αμάξι την Ελπίδα, για να μην περπατάει μέσα στη βροχή», είπε ο γιος της και τη χάιδεψε στον ώμο, σα να ‘θελε […]
Από τις γιαγιάδες μαθαίνεις πολλά πράγματα. Ειδικά από αυτές των μικρών χωριών, που τελείωσαν με το ζόρι την τρίτη Δημοτικού. Όπως η γιαγιά ενός μικρού υπερκινητικού και περίεργου για όλα ζιζανίου, που την τρέλαινε με ερωτήσεις. Το ότι έζησε όλη της τη ζωή σ' ένα χωριουδάκι στην εξοχή, μπορεί να μην τον βοήθησε στο να λύνει εξισώσεις ή να παίζει στα δάκτυλα τη Φυσική και τη Γλώσσα, αλλά του χάρισε άλλα δώρα. Ήξερε τα πιο σημαντικά για να είναι όμορφη η ζωή ενός μικρού εγγονού, όσο ζιζάνιο κι αν ήταν.
Η ιστορία, που ακολουθεί, είναι retro. Αφορά ένα νέο αγόρι που δοκιμάστηκε μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε πολλά, ταλαιπωρήθηκε, πείνασε, δέχθηκε σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, αλλά στο τέλος άντεξε και δικαιώθηκε, γιατί αφιέρωσε τη ζωή του σε λαβύρινθους του μυαλού, σε αναζήτηση πνευματικών ηδονών και μας χάρισε ως Γλώσσα, Έθνος και Φυλή […]
Υπάρχει μια σκηνή στο “Christmas Carol” του Κάρολου Ντίκενς, όπου το δεύτερο πνεύμα των Χριστουγέννων ανοίγει το παλτό του και εμφανίζονται δύο ρακένδυτα παιδιά, τα δύο παιδιά του Ανθρώπου, η Άγνοια κι η Αδιαφορία. Τότε ήταν μια εποχή, κατά την οποία η βιομηχανική επανάσταση είχε τους δικούς της παρίες, τους δικούς της αδύναμους κρίκους στην […]
Ποιος δε λατρεύει τους ανθρώπους με χιούμορ, αυτούς που μας κάνουν να γελάμε, έστω και πικρά..; Είναι ίσως οι μόνοι, που μαζί με τους γονείς μας (και μ’ όσους μας κάνουν κακό) “γράφουν” τόσο έντονα μέσα μας… Μάλλον γι’ αυτό ο κόσμος διάβαζε και διαβάζει τη Μαφάλντα. Το δημιούργημα του αργεντινού Κίνο (ψευδώνυμο), τη χάρτινη […]
Έπεσε προχθές το μάτι μου σε μία έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, αφιερωμένη, στον Ανρί ντε Τουλούζ Λωτρέκ (1864-1901), στον μεγάλο αυτόν γάλλο ζωγράφο, που μεγαλούργησε στα τέλη του 19ου αι. στην Πόλη του Φωτός, το Παρίσι. Έναν ζωγράφο που αποτύπωσε τις νύχτες στη Μονμάρτρη (η “Μονμάρτη” είναι ελληνική παραφθορά) καλύτερα από κάθε άλλον, έναν ζωγράφο […]
Απ’ τη μια, ήταν ο Einar Wegener, ένας Δανός ζωγράφος, σταθερός και αξιόπιστος άνδρας. Απ’ την άλλη, η Lili Elbe, “συνεσταλμένη κοπέλα, χωρίς ιδιαίτερα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, που δίσταζε και να μιλήσει μπροστά στους άνδρες”. Τι κοινό είχαν; Το ίδιο κορμί… Και οι δύο συνυπήρχαν στο ίδιο σώμα, αυτό του άνδρα. Ο Wegener, παντρεμένος με την […]
Όταν ακούω για μεγάλους έρωτες κι αγάπες που άντεξαν στο χρόνο, σκέφτομαι δύο ηλικιωμένους, τους πιο νέους ηλικιωμένους που έχω δει ποτέ. Εκείνη αποπνέει Αρσάκειο και κομψότητα, πάντα με ένα ταγιέρ λίγο παλιομοδίτικο -αλλά κλασικό και σικάτο- και παπούτσια που θυμίζουν εκείνα του χορού. Μόνη πολυτέλεια επάνω της κάτι ασημένια σκουλαρίκια και ένα κολιέ με […]
Πέρσι, τέτοια εποχή, στο Λονδίνο είχε πιάσει φωτιά σε ένα πολυόροφο κτήριο. Πύργος Γκρένφελ (Grenfell Tower) λεγόταν. Το κτήριο ήταν παλιό, με πολλά εύφλεκτα υλικά και γεμάτο κόσμο. Τα τηλεοπτικά κανάλια άρχισαν να βγάζουν έκτακτα δελτία κι εγώ μέσα από το σπίτι μας, βλέποντας την τεράστια φωτιά να κατατρώει τα πάντα, κατάλαβα αμέσως ότι ο […]
Αν και οι περισσότερες “Καθαρές Δευτέρες” ( κατ’ ευφημισμόν καθαρές, αφού γινόμασταν χάλια) είναι συνυφασμένες με το πέταγμα του χαρταετού σε οικογενειακές αποδράσεις σε μη-αστικούς χώρους, γεμάτους φως και φύση, εντούτοις κάποια απ’ αυτές -κάπου εκεί στα μαγικά 80’s- ήταν λίγο πιο έντονη στη μνήμη και πιο προσωπική, όσο προσωπική μπορεί να είναι η δράση […]
Αυτό με τους γείτονες έχει παραγίνει..!!! Ακούς τον Ερντογάν, δεν του αρέσει, λέει, η συνθήκη της Λωζάνης (θα μπορούσαμε να δούμε και των Σεβρών, αν είναι, αν και θα ‘χει πάλι αντιρρήσεις). Ακούς τον άλλο, τον ανεκδιήγητο της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας, που δε θυμάμαι τ’ όνομά του, να λέει “θα έρθω το 2019 να […]
Όταν αφήνεις καλό μπουρμπουάρ, τότε γίνεσαι φίλος του μπάρμαν. Κι όταν είσαι φίλος του μπάρμαν, μαθαίνεις -συνήθως χωρίς να το θες- πολλές ιστορίες πολλών ανθρώπων. Και κάπως έτσι έγινε ένα σχετικά ζεστό φθινοπωρινό βράδυ, όπως είναι όλα τα βράδια του Οκτώβρη στη Ρόδο, όπου τα απόνερα του καλοκαιριού πλημμυρίζουν τις αισθήσεις κάθε φορά που θα […]
Από τις ειδήσεις που ειλικρινά με στενοχωρούν…!! Τόση ασυνειδησία…; Την παραθέτω αυτούσια χωρίς άλλα σχόλια: Ήταν περίπου 12:30 μ.μ., όταν στα φανάρια της καθόδου στην Άννης Μαρίας (κεντρική οδός της Ρόδου) ασυνείδητος οδηγός λευκού οχήματος μικρού κυβισμού, μάρκας Yaris, κατευθυνόμενος προς τη Λεωφόρο Ρόδου-Λίνδου, σταμάτησε χωρίς προειδοποίηση και εν ώρα αιχμής στην πορτοκαλί ένδειξη του […]
Μια δίγλωσση (ελληνογερμανίδα) νεαρή Αθηναία με σπουδές Ιστορίας και Αρχαιολογίας και ισπανικό μεταπτυχιακό τίτλο, κατάφερε αυτό που ήθελε. Δηλαδή να βρει δουλειά στην Ισπανία στον τομέα του τουρισμού. Αν και με ελάχιστη σχετική εμπειρία, προσλήφθηκε πριν ένα μήνα σαν front desk manager σε πολυτελές ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα της Μαγιόρκας, που είναι νησί του αυτόνομου ισπανικού […]
Είναι πια πολλά τα χρόνια που εργάζομαι στην «Εξυπηρέτηση Πελατών» και η αλήθεια είναι πως κάθε μέρα μαθαίνω και από κάτι καινούργιο για τους ανθρώπους. Άλλοτε κάτι που θα με εκπλήξει, κάτι που θα με λυπήσει, κάτι που θα με κάνει να σκεφτώ κάτι παραπάνω. Έχει υπάρξει πολύ «μεγάλο σχολείο» για εμένα και νομίζω πως […]
Το 2006 ήταν η δεύτερη χρονιά μου στο εξωτερικό. Είχα γνωρίσει ήδη και άλλες μουρλές σαν κι έμενα κι είχαμε φτιάξει μια πολύ ωραία παρέα φρενοκομείου από 4-5 τσαπερδόνες κι από 4-5 διαφορετικές εθνικότητες. Μικρές ήμασταν,τρελές ήμασταν, λεφτά είχαμε, οπότε μας ήρθε η ιδέα να πάμε στο καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο – και πήγαμε! […]
Όλα τα άρθρα εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών τους, οι οποίοι και φέρουν την όποια και μοναδική ευθύνη για τα γραφόμενα. Αν πιστεύετε ότι κάποια δημοσίευση προσβάλλει τα δικαιώματά σας, παρακαλούμε επικοινωνήστε αμέσως μαζί μας.
© 2017-2020 acontrario.gr
Με την επιφύλαξη όλων των λοιπών δικαιωμάτων των αρθρογράφων, επιτρέπεται η αναδημοσίευση όλων των άρθρων με αναφορά στην πηγή.