The IVVACCINATI

Τελικά, vaccination completed. Με την προτεραιότητα στους εκπαιδευτικούς, έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό για εμβολιασμό στις τάδε του μηνός, τάδε ώρα. Φίρμα εμβολίου: Pfizer. “Ωραία”, σκέφτομαι. “Τη γλύτωσα τη θρόμβωση” κι ένας αέρας ευφυίας χάιδεψε το μέτωπό μου. Το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Θα προλάβαινα να κάνω κι άλλες πολλές ακόμα αναρτήσεις για τη φύση. Με τα πολλά φτάνει η τάδε μέρα. Μπαίνω στο εμβολιαστικό κέντρο. “Καλημέρα σας”, με υποδέχεται η ευειδής νοσηλεύτρια ευγενέστατα και το χαμόγελό της έφτασε μέχρι τ’ αυτιά, λες κι ήρθε για εμβόλιο ο Μπραντ Πιτ. Η θερμή της αυτή υποδοχή μαλάκωσε κάπως την αμηχανία και το άγχος μου. “Μην ανησυχείτε!! Σε 5 λεπτά θα έχουν όλα τελειώσει”, συνέχισε με το ίδιο χαμόγελο. Αν κι αυτό που είπε, δεν ακούστηκε καλό, εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα πολλή σημασία.

Κι όντως στο δίλεπτο επάνω μπαίνω μέσα σ’ένα ειδικό δωμάτιο και βλέπω τη βελόνα που γράφει τ’ όνομά μου. “Ή ταν ή επί τας” σκέφτομαι και ορμώ με θάρρος, παρέα με την ευγενέστατη και ευειδή νοσηλεύτρια στο ραντεβού μου με την ιστορία.”Αυτό ήταν” είπε η άλλη νοσηλεύτρια με το πανάλαφρο χέρι κι η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκατάλαβα το τσίμπημα. “Θα περιμένετε 15 λεπτά για παν ενδεχόμενο και μετά μπορείτε να φύγετε. Ορίστε η κάρτα του εμβολιαστικού κέντρου, αν προκύψει κάτι αργότερα”, ήταν η φράση που ολοκλήρωσε το ραντεβού μας και αφού περάσανε ακριβώς 14 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα, η ευειδής νοσηλεύτρια μού άνοιξε το δρόμο της εξόδου. “Καλή συνέχεια”, μου είπε, με το ίδιο κολλημένο χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και μέχρι παρεξηγήσεως. Αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Έφυγα, χωρίς να κοιτάξω πίσω. Στο δρόμο ένιωθα πανέμορφα. Λες κι απέκτησα τετραχρωμία, έβλεπα χιλιάδες χρώματα, που πριν τ’ αγνοούσα. Ξάφνου είδα μια πεταλούδα με πάνω από 10 χρώματα, ένα αυτοκίνητο με 3 βαφές, μια γυναίκα με κραγιόν περίεργο. Δεν έδωσα σημασία και πήγα κατευθείαν σπίτι. Ήθελα να μοιραστώ με τους δικούς μου την εμπειρία του εμβολιασμού.

Στο σπίτι πιάνω αμέσως το κινητό. Εκεί που είμαι έτοιμος να καλέσω home sweet home, βγαίνει μια ένδειξη με μεγάλα γράμματα: 5G!!! Ασυναίσθητα αντιλαμβάνομαι πως το κρατάω με το χέρι που έκανα εμβόλιο. Ένιωσα να “τρέχει” ενέργεια από μένα στη συσκευή. Ξαφνικά μια ρομποτίσια φωνή πετάγεται απ’ το κινητό: “hello, I am Μary! Welcome to 5G services!”. Τρομάζω λίγο, αλλά συνέρχομαι αμέσως, καθότι απόγονος του Λεωνίδα και του Κανάρη. “Greek, please”, της λέω επιτακτικά και μου βγάζει σε ολόγραμμα επιλογές με “Standard Greek”, “Rural Greek” και “New Serres city Greek”. Αφού, φυσικά, επέλεξα το τελευταίο, ξανάρχισε η φωνή: “Α, βε, είμαι ο Βαγγέλης, αν με χρειαστείς, καφέ θα πίνω”. Τελικά έβαλα τα “Standard Greek”, για να μην υπάρξουν θέματα. “Είμαι η Μαίρη”, συνέχισε η φωνή. “Δε θα χρειαστεί να κάνετε τίποτα από δω και πέρα! Μόνο θα σκέφτεστε ή θα μιλάτε σε μένα. “Ωχ! Δεν μπορεί!”, σκέφτηκα. “Ποιος δεν μπορεί;”, με ρώτησε η “Μαίρη”. “Την κάτσαμε”, ξανασκέφτηκα. “Ποιαν κάτσατε και ποιοι;”, ξαναρώτησε η “Μαίρη”. “Μορφοσυντακτικά λάθος πρόταση”, συνεχίζει. “Επαναπροσδιορισμός… επαναπροσδιορισμός… επαναδιατύπωση… Error 703”.

“Τελικά είχαν δίκιο, μου βάλανε το τσιπ”, σκέφτηκα. Και πριν σκεφτώ οτιδήποτε άλλο, νιώθω κάτι στο δέρμα μου, εκεί στο μπράτσο με το σημάδι από την ένεση. Βλέπω αδιόρατα λίγα λέπια να εμφανίζονται. Ε όχι!! Τι γίνεται τώρα; Άρχισαν οι παρενέργειες! Δε μου ‘φτανε η τρελή στο κινητό! Πάω να πάρω τηλέφωνο στο εμβολιαστικό κέντρο ν’ αναφέρω το γεγονός. “Δεν μπορείτε να κάνετε οποιαδήποτε ενέργεια με τα χέρια, πλέον”, είπε η “Μαίρη”. Κι αυτό ακούστηκε κάπως, αλλά εκείνη τη στιγμή άλλη ήταν η έγνοια μου. “Κάλεσέ μου το εμβολιαστικό κέντρο”, είπα έντονα στη “Μαίρη”. “Ναι, καλημέρα”, άρχισα να λέω τρομαγμένα κι αφηγήθηκα όλη την ιστορία. “Μην ανησυχείτε”, μου απάντησε ευγενικά η νοσηλεύτρια που χαμογελούσε όλη την ώρα. “Είναι οι παρτίδες με τις παρενέργειες Χουλκ και Aqua Man, που δίνουμε στους άνδρες. Οι Superman, Batman και G. I. Joe δόθηκαν στα μεγάλα κέντρα κι ο Captain Αmerica στην Κρήτη λόγω Σούδας. Εσείς πήρατε τυχαία τον Aqua Man. Εγώ, όπως κι όλες οι γυναίκες κάναμε τις παρτίδες με τη Smiling Barbie. Μην ανησυχείτε! Όλα θα πάνε καλά! Τώρα δεν έχει επιστροφή”, είπε και γέλασε σαρκαστικά έως και σατανικά! Τώρα εξηγείται γιατί γελούσαν μέχρι και τ’ αυτιά της!Ήταν μεταλλαγμένη. Eίχε κάνει ήδη το εμβόλιο. Ήταν μια απ’ αυτούς, ήταν πια μία απ’ τους IVVACCINATI.

Ντριιιιιιιν, χτύπησε δυνατά το κουδούνι. Ποιος να ‘ναι; Ανοίγω την πόρτα και δε βλέπω κανέναν. Ξαναχτυπά πιο δυνατά. Πάλι κανείς! “Παρενέργειες”, σκέφτηκα. Ακούω ήχους. Κλείνω τα μάτια και τ’ αυτιά, για να μην ακούω! Κάποια στιγμή που τ’ άνοιξα, βρέθηκα στο κρεβάτι. Ήταν το ξυπνητήρι που χτύπησε. Τελικά δεν έκανα εμβόλιο; Mary??

Saved by the Alarm… Καιρός, όμως, να σοβαρευτούμε, παίδες…