Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

Διαβάζοντας το συγκλονιστικό ερευνητικό πόνημα του αείμνηστου Αστέριου Κουκούδη “Οι Μητροπόλεις και η Διασπορά των Βλάχων“, πριν από 20 χρόνια, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι (από την πλευρά του πατέρα μου) ανήκα στην πρώτη γενιά μετά από σχεδόν δυόμισι αιώνες η οποία δεν υπέστη σφαγές, δεν της έκαψαν το σπίτι μέσα στη νύχτα, δεν περιπλανήθηκε κυνηγημένη στα βουνά, δεν έζησε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το φριχτότερο όλων των ανθρώπινων επινοήσεων, που λέγεται πόλεμος.

Αν έρθουμε στα νεότερα, ο παππούς μου ο Κώστας, όπως και όλη η γενιά του, κλήθηκε και πήγε στο μέτωπο πέντε φορές (εν τέλει επέστρεψε ως Ανάπηρος Πολέμου έχοντας χάσει την όρασή του από οβίδα), ενώ ο πατέρας μου, όπως και ολόκληρη η δική του γενιά, επιστρατεύτηκε το ’74 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Αμέσως μετά, βεβαίως, θυμήθηκα πως ακόμη κι αυτή η φαινομενική “ειρήνη” της “δικής μου” γενιάς ήταν εξίσου εύθραυστη: είχα υπηρετήσει μόλις μερικούς μήνες μετά τα Ίμια και λιγότερα από δέκα χρόνια μετά τη μερική επιστράτευση εξαιτίας της κρίσης του “Σισμίκ“.

Βλέποντας την ευρύτερη εικόνα διαπιστώνουμε ότι, έστω κι εύθραυστη, η ειρηνική περίοδος των τελευταίων 46 ετών είναι η μεγαλύτερη συνεχής περίοδος σχεδόν ελευθερίας (“σχεδόν” διότι η μισή Κύπρος τελεί υπό κατοχή) και ειρήνης στον Ελληνισμό από την εποχή του Βυζαντίου, και ίσως ακόμη πιο πίσω. Δυστυχώς, σ’ αυτήν εδώ τη γωνιά της γης που έλαχε να γεννηθούμε, ο πόλεμος είναι η κανονικότητα και η ειρήνη είναι η εξαίρεση. Και θα μείνει έτσι όσο η Τουρκία θα παραμένει το απάνθρωπο, επεκτατικό κράτος που είναι, και θα συνεχίσει να οραματίζεται “γαλάζιες πατρίδες” και πράσινα άλογα σε βάρος όλων των γειτόνων της – και πρωτίστως καθ’ ημών.

Δεν έδωσα σημασία σχεδόν σε κανένα από τα χλευαστικά και προσβλητικά σχόλια που άκουσα μετά τις Πρέσπες – ένα, όμως, στάθηκε μέσα μου και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Το ειρωνικό σχόλιο μιας άλλοτε διαδικτυακής φίλης, μόλις άρχισαν (για άλλη μια φορά) να σοβαρεύουν σιγά-σιγά τα πράγματα με την Τουρκία: “άντε Μακεδονομάχοι, στείλτε εσείς τα παιδιά σας στα σύνορα, τώρα που έρχονται οι Τούρκοι, γιατί τα δικά μας σπουδάζουν στο εξωτερικό και δε θα μπορέσουν”. Λίγες εβδομάδες πριν, μας έβριζε πατόκορφα και ο φυγόστρατος Σύμβουλος Στρατηγικής του τότε Πρωθυπουργού, που έλαβε τη συγκεκριμένη θέση χωρίς κανένα προσόν, παρά μόνο ως επιβράβευση για το γεγονός ακριβώς ότι ήταν φυγόστρατος. Η ντροπή του σύγχρονου ελληνικού Κράτους σε όλο της το μεγαλείο.

Στη θεωρία των παιγνίων και την Οικονομία υπάρχει ένας τύπος συσχέτισης που ονομάζεται διεθνώς “παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος” (zero sum game): σημαίνει ότι το σύνολο των πόρων είναι πεπερασμένο και το κέρδος του ενός είναι η ζημία του άλλου. Αν το μεταφέρουμε αυτό στην Εθνική Άμυνα μιας μικρής και γερασμένης χώρας όπως η Ελλάδα, καταλαβαίνουμε πολύ απλά ότι, για κάθε θέση στο φυλάκιο που θα μείνει κενή από το φυγόστρατο, ένας άλλος θα κάνει διπλή σκοπιά. Αν κάθε Έλληνας στρατιώτης πρέπει να σηκώσει αριθμητικά το βάρος της άμυνας απέναντι σε 3 Τούρκους, με την αποφυγή της συμμετοχής το βάρος του αυξάνεται απεριόριστα – κατά τόσο, όσοι είναι εκείνοι που λείπουν από τις διπλανές θέσεις. Για κάθε μάνα που σχολιάζει από το facebook πόσο οπισθοδρομικοί και αμόρφωτοι είναι οι “μπατριώτες” έχοντας το βλαστάρι της στα Λονδίνα και τα Παρίσια, αυξάνονται κατά 100% οι πιθανότητες μιας άλλης μάνας να μην ξαναδεί ζωντανό το δικό της βλαστάρι, που υπηρετεί στα σύνορα τις κρίσιμες ώρες.

Θα ήμουν ο πιο φανατικός πασιφιστής αν ζούσαμε σε ένα απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού. Όμως εδώ που βρισκόμαστε, όπως και σε κάθε άλλη χώρα που συνορεύει με “γείτονες” σαν τους δικούς μας, ο πατριωτισμός δεν είναι επιλογή. Η υπεράσπιση βωμών και εστιών είναι υποχρέωση, και μάλιστα πρωτίστως κοινωνική. Τέτοια, που δε δικαιούσαι να επικαλείσαι Αρχές, οποιεσδήποτε ανθρωπιστικές Αρχές και Αξίες, αν δε συμμετέχεις στην Άμυνα. Δεν μπορείς να λέγεσαι αριστερός αν δεν είσαι στα σύνορα, όταν χρειαστεί, για να υπερασπιστείς ΕΣΥ τη γυναίκα και τη μάνα σου, το γέρο σου πατέρα, τα παιδιά σου στα οποία ορκίζεσαι. Γιατί; Διότι σ’ αυτόν τον τόπο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ να το κάνει για σένα. Και η ιδεολογία, η όποια ιδεολογία σου, δεν έχει καμμιά σχέση με αυτό – το ακριβώς αντίθετο: μετά από σένα δεν υπάρχει παρά μόνος ο γιος, ο πατέρας, ο σύζυγος κάποιων άλλων. Δε δικαιούσαι ειρήνη κι ελευθερία που βασίζεται στις θυσίες άλλων.

Σήμερα, πρώτη Μαρτίου του 2020, με την ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ η Ελλάδα φτάνει, για άλλη μια φορά, στο κατώφλι της πόρτας του φρενοκομείου, την οποία προσπαθεί να ανοίξει ο κομπλεξικός και θρασύδειλος ηγεμονίσκος της διπλανής χώρας. Η χώρας μας βρίσκεται εκεί διότι δεν έχει επιλογή. Διότι έχει εξαντλήσει όλα τα ειρηνικά μέσα ανεπιτυχώς. Διότι αυτός που επιτίθεται ορίζει το παιχνίδι. Διότι εδώ μας έλαχε να ζούμε.

Ό,τι κι αν κουβαλά ο καθένας στην ιδεολογική και θεωρητική του καμπούρα, όποιες καταβολές κι αν έχει, στην Ελλάδα ορισμένα πράγματα δεν είναι συζητήσιμα.

Εδώ, πατριωτισμός σημαίνει επιβίωση.