ΜVGreek

Προσωπικά υπερήφανος για τον Αντετοκούμπο δεν είμαι. Και δεν μπορεί να είναι κανείς…!! Χαρούμενος για την επιτυχία του, ναι!! Αν φυσικά δεν υπάρχει φθόνος ή κόμπλεξ. Μόνο χαρούμενος..!! Όχι υπερήφανος. Περήφανη είναι η οικογένειά του, ο πατέρας του από ψηλά κι οι λίγοι φίλοι του. Απ’ τους υπόλοιπους, δεν έχει δικαίωμα να είναι περήφανος κάποιος, εφόσον τον άφηνε να πηγαίνει προπόνηση με τα πόδια, εφόσον τον άφηνε να υποσιτίζεται, εφόσον δεν συνέδραμε στη βελτίωση της ζωής του, όταν ήταν μικρός. Κανείς μας (ούτε κι οι προσφυγολάτρες, πολύ περισσότερο οι προσφυγομάχοι/προσφυγοκλάστες) δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για το παιδί στα φανάρια, για το τι τρώει ή τι αισθάνεται. Έτσι, οποιοδήποτε ιδεολογικό αφήγημα περί προσφυγιάς/μετανάστευσης χάνεται κάτω από το βάρος της πείνας ή της κούρασης που ένιωθε, πριν κάποια χρόνια, που βίωνε μόνο με τους δικούς του. Αντίστοιχα και όποιο άλλο περί αριστείας, για τους ίδιους λόγους.

Ούτε -φυσικά- μπορούμε να ‘μαστε εθνικά υπερήφανοι..!! Η Πολιτεία ήταν απούσα, πριν γίνει φίρμα. Το Κράτος απουσίαζε από το μικρό σπιτάκι στα Σεπόλια και το γυμναστήριο του Ζωγράφου. Απουσίαζε, όταν η σόλα από τα φθαρμένα παπούτσια εξαφανιζόταν και το τσιμέντο έκαιγε τις πατούσες του μικρού Γιάννη. Απουσίαζε, όταν το φαγητό δεν έφτανε για όλους κι ο μικρός, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στα μικρότερα αδέρφια του κι απέραντης αγάπης, έλεγε ότι έφαγε έξω, για να χορτάσουν τα παιδικά στομαχάκια των άλλων στο σπίτι. Απουσίαζε…

Και τι μας αφορά, λοιπόν, αυτή η τεράστια επιτυχία του Αντετοκούμπο; Πέρα από τη χαρά, που αισθανόμαστε στην καλύτερη των περιπτώσεων, πέρα από τα κλισέ “τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν”, “δε φτάνει μόνο το ταλέντο, θέλει και πολλή δουλειά”, τι μπορεί να μας αφήσει αυτή η ιστορία; Κι όμως…
Αυτό που μπορεί να μας μείνει απ’ όλη αυτή τη φάση, είναι η διαχείριση της επιτυχίας απ’ τον ίδιο. Καμιά έπαρση, καμιά αλαζονεία. Μόνο δάκρυα ευγνωμοσύνης. Κι αυτό είναι έργο της οικογένειας και μόνο αυτής. Έργο της μάνας του και του πατέρα του. Που του έμαθαν βασικές έννοιες, που τον τάιζαν αξιοπρέπεια (άλλωστε δεν υπήρχε πολύ φαγητό), τον τάιζαν ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα, τον τάιζαν αγάπη, αντοχή και πίστη στο Θεό. Και φυσικά, η φτώχεια δε συνέδραμε στη σεμνότητά του. Κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο πάμφτωχος ήταν.

Η οικογένεια, λοιπόν..!! Μεγάλη υπόθεση… Αυτή φωτογραφίζεται στις συμπεριφορές του παιδιού. Αυτή βγάζει τους Γιάννηδες, αυτή θρέφει τα δάκρυα και τη σεμνότητα, αυτή χτίζει χαρακτήρες..!! Κι αυτή κάνει το παιδί να σέβεται.
Και -για να χρησιμοποιήσω μια λέξη ενός φίλου, λέξη που μ’ αρέσει πολύ- ο συγκεκριμένος Γιάννης είναι πολύ σεβαστικός…