Πέρσι, τέτοια εποχή, στο Λονδίνο είχε πιάσει φωτιά σε ένα πολυόροφο κτήριο.
Πύργος Γκρένφελ (Grenfell Tower) λεγόταν. Το κτήριο ήταν παλιό, με πολλά εύφλεκτα υλικά και γεμάτο κόσμο.
Τα τηλεοπτικά κανάλια άρχισαν να βγάζουν έκτακτα δελτία κι εγώ μέσα από το σπίτι μας, βλέποντας την τεράστια φωτιά να κατατρώει τα πάντα, κατάλαβα αμέσως ότι ο δικός μου άνθρωπος, ο Ίθαν, αξιωματικός της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας του Λονδίνου, ήταν εκεί και πάλευε μαζί της!
Αλλά ήθελα επιβεβαίωση. Πήρα τηλέφωνο στην υπηρεσία του και μόλις ανέφερα το όνομα και το βαθμό του μου είπαν όσο πιο ήρεμα μπορούσαν “Ο Άντρας σας είναι στο συμβάν κυρία μου”. Ο Άντρας μου με την ομάδα του ήταν από τους πρώτους πυροσβέστες που έφτασαν εκεί και είδαν το κτήριο να καίγεται σαν λαμπάδα.
Ούτε θυμάμαι πόσες φορές τον πήρα τηλέφωνο στο κινητό του …10, 15, 20, χωρίς φυσικά αυτός να απαντήσει. Στο τέλος το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σταματήσω να τηλεφωνώ κι απλά να περιμένω.
Περίμενα πολλές ώρες, καθισμένη στον καναπέ με το βλέμμα καρφωμένο στην τηλεόραση, η οποία έδειχνε όλο και φρικτότερες σκηνές από εκείνο το καταραμένο κτήριο. Οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για κόλαση φωτιάς, μιλούσαν για νεκρούς, για πολλούς νεκρούς, μέσα στους οποίους υπήρχαν και πυροσβέστες! Κι εγώ κοιτούσα, μόνο κοιτούσα και προσευχόμουν!!!
Κάποια στιγμή, κάποια άγια στιγμή, το τηλέφωνο μου χτύπησε! Το σήκωσα σαν τρελή κι άκουσα τον Άντρα μου να μου λέει “Εγώ είμαι καλά, σε αγαπώ, θα έρθω όταν μπορέσω”. Όταν τελικά ήρθε, είχε φτάσει πια το μεσημέρι της επόμενης μέρας.
Τον αγκάλιασα και τον φίλησα και κατάλαβα αμέσως ότι ο Άντρας μου δεν ήταν πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Ήταν σκυθρωπός, μελαγχολικός, σχεδόν άρρωστος, ένα ράκος. Για πολλές μέρες μου μιλούσε ελάχιστα. Για πολλές νύχτες δεν κοιμόταν καθόλου. Πήγαινε στην υπηρεσία του, γυρνούσε και έμοιαζε σαν να είχε πάει σε κηδεία. Με το ζόρι έβαζε δυο μπουκιές στο στόμα του.
Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήξερα πως να τον βοηθήσω να συνέλθει. Στεκόμουν πλάι του, τον χάιδευα, του έλεγα ωραία λόγια, όμως αυτός συνέχιζε να έχει αυτό το μελαγχολικό και λυπημένο ύφος.
Μια μέρα, επιτέλους, αποφάσισε να μου πει δυο λογία για ό, τι τον βασάνιζε: “Είδα πολλούς ανθρώπους να καίγονται” μου είπε. “Είμαι αξιωματικός της πυροσβεστικής και είδα μπρος στα ματιά μου δεκάδες ανθρώπους να καίγονται χωρίς να μπορώ να τους βοηθήσω. Καταλαβαίνεις; Έχασα και έναν άντρα εκεί, έναν σπουδαίο πυροσβέστη. Μου είπε από τον ασύρματο ότι σε ένα δωμάτιο ήταν παγιδευμένα παιδιά και ότι θα έμπαινε μέσα. Του ούρλιαζα να μην το κάνει, αλλά αυτός δε με άκουσε και μπήκε. Δεν υπάκουσε στις εντολές μου, μπήκε μέσα στις φλόγες να σώσει τα παιδιά και κάηκε μαζί τους. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;;;“
Όχι… Όσο κι αν ήθελα, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς είχε περάσει πολεμώντας εκείνη την τρομερή φωτιά. Ούτε μπορούσα να καταλάβω το βάρος της απώλειας τόσων ανθρώπων που κουβαλούσε στις πλάτες του…
Ο Άντρας μου είναι πολλά χρονιά στην πυροσβεστική. Είναι επιλογή του να κάνει αυτή τη δουλειά, είναι έμπειρος και καλά εκπαιδευμένος. Όμως, ούτε η εκπαίδευση ούτε η εμπειρία μπορούν να σε προετοιμάσουν να διαχειριστείς ψυχολογικά τέτοια καταστροφή και τόσο θάνατο.
Μέρες αργότερα, ο Ίθαν επέστρεψε σπίτι από άλλη μια μέρα στην υπηρεσία και με το που μπήκε μέσα κατάλαβα πως επιτέλους η διάθεση του είχε αρχίσει να φτιάχνει. Αμέσως έβγαλε από την τσέπη του έναν φάκελο που μέσα είχε ένα γράμμα. “Διάβασε!” μου είπε και μου το έδωσε. Ήταν ένα γράμμα από μια γυναικά που είχε γλυτώσει από εκείνο το ολοκαύτωμα. Το γράμμα έκλεινε με μια πρόταση συγκλονιστική:
«Ο άντρας μου κάηκε, ο γιος μου ακόμα αγνοείται, αλλά κύριοι Πυροσβέστες σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μπορέσατε τουλάχιστον να σώσετε την κορούλα μου.»
Ο Ίθαν ήξερε πολύ καλά ότι σε εκείνη τη μάχη είχε ηττηθεί και αυτό τον είχε καταρρακώσει. Όμως, αρκούσε ένα γράμμα κι ένα ευχαριστώ για να τον κάνει να ξανασταθεί στα ποδιά του, να τον κάνει να συνέλθει και να συνειδητοποιήσει πως, έστω και αν κάποιες φορές όλα πάνε στραβά και οι απώλειες είναι μεγάλες, χωρίς αυτόν και χωρίς όλους τους άλλους σαν αυτόν οι απώλειες θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες.
Σε αυτήν την πυρκαγιά, σε κείνο το κτήριο χάθηκαν επίσημα 79 άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, τα θύματα ήταν περισσότερα. Υπήρχαν πάρα πολλοί μετανάστες μέσα που ποτέ δεν ταυτοποιήθηκαν. Ήταν ένας τρομερός όλεθρος τον οποίο η πυροσβεστική υπηρεσία του Λονδίνου, μια από τις καλύτερες του κόσμου, με σύγχρονα και πολλά μέσα πυρόσβεσης στη διάθεση της, δεν μπόρεσε να αποσοβήσει.
Οι Έλληνες πυροσβέστες είναι χωρίς καμμιά αμφιβολία γενναίοι και ρίχνονται στη μάχη με φοβέρες πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι, έχοντας πολύ λιγότερα μέσα στη διάθεσή τους.
Οι μέρες αυτές είναι μέρες πένθους για όλους μας και οι απλοί πυροσβέστες μας, αυτοί που πολέμησαν με τις φοβέρες πυρκαγιές στην Αττική που σκόρπισαν τόσο θάνατο, ίσως σήμερα νιώθουν ηττημένοι.
Όχι. Δεν είναι οι πυροσβέστες μας οι ηττημένοι!
Ηττημένο και διαλυμένο είναι το κράτος, που δεν τους προσφέρει όσα πρέπει για να πολεμήσουν στα ίσα τις πυρκαγιές. Ηττημένη είναι η ηγεσία τους που δεν τους έδωσε ένα σωστό σχέδιο για να ακολουθήσουν. Αυτοί είναι οι ηττημένοι κι αν υπάρχουν ένοχοι είναι αυτοί, όχι οι πυροσβέστες μας!
Για τους απλούς και μάχιμους άντρες και γυναίκες της πυροσβεστικής που βρίσκονται κάθε τόσο στην πρώτη γραμμή κάθε πύρινου μετώπου και προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν, αξίζει μόνο ο θαυμασμός και η ευγνωμοσύνη!!!
“Κύριοι Πυροσβέστες, σας ευχαριστώ πολύ.”
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η Αγγελική ζει στην Αγγλία. Όταν οι άλλοι κοιμούνται, εργάζεται. Κι όταν δεν εργάζεται, γράφει - ασταμάτητα: στο facebook, στους τοίχους, στις χαρτοπετσέτες, τώρα και στο aContrario.