Θα μπορούσε να είναι Έκθεση μαθητή σε κάποιο σχολείο..
Σαν σήμερα, στις 25 Μαρτίου 1940, ο κύριος Παλαιός Πατρών Γερμανός, που ήταν Γερμανός απ’ την Πάτρα, μαζί με τη γυναίκα του, την κυρία Μέρκελ, κάνανε επανάσταση κατά των Ιταλών κατακτητών. Τότε, όλοι οι αγωνιστές, εκτός απ’τα λαμόγια, πολέμησαν για την πατρίδα.
Εμένα πιο πολύ μ’ αρέσει ο κύριος Κολοκοτρώνης, αν και μετά την επανάσταση μπήκε στη φυλακή, σαν τον κύριο Τσοχατζόπουλο, γιατί έβαλε χέρι στην κυρία Μαντώ Μαυρογένους, που του ‘κανε μήνυση. Αυτόν που δεν χωνεύω, όμως, είναι τον κύριο Καραϊσκάκη, γιατί στο γήπεδό του χάσαμε πολλές φορές απ’τους γαύρους.
Πάντως, ο πιο αδικημένος είναι ο κύριος Παπαφλέσσας, που έπαιξε εντός έδρας με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς μόνος του στο Μιγιάκι (ή κάπως έτσι), αλλά έχασε, γιατί οι 300 του κυρίου Λεωνίδα δεν πήγαν να τον βοηθήσουν, αλλά προτίμησαν να μείνουν σε μια Βουλή και να ψηφίζουν κλαίγοντας Μνημόνια (δεν ξέρω αν έκλαιγαν, επειδή δεν πρόλαβαν το ματς). Κι όταν πέθανε ο κύριος Παπαφλέσσας, έκλαιγε κι η κυρία Δανδουλάκη, αν και δεν ήταν με τους 300. Κι αυτήν τη συμπαθώ. Και με τη μαμά μου βλέπουμε συνέχεια την επανάληψη του αγώνα στον ΑΝΤ1 και κλαίμε μαζί, εκτός απ’ τον αδερφό μου τον μεγάλο που είναι αναίσθητος, επειδή είναι πιο μεγάλος και πάει στη γ’ γυμνασίου.
Στους αγαπημένους μου είναι κι ο κύριος Γιάννης Μακρυγιάννης, ο οποίος δεν ήξερε γράμματα, αλλά με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έγραψε ένα Ευαγγέλιο (γι αυτό είναι και του Ευαγγελισμού σήμερα), όπως κι οι άλλοι Απόστολοι μαζί με τον Απόστολο Γκλέτσο.
Τέλος, ο κύριος Καποδίστριας είναι πολύ συμπαθητικός, γιατί προσπάθησε να μας κάνει κράτος, αλλά κάτι κύριοι στο καφενείο, που βλέπανε μπάλα, τον σκοτώσανε, γιατί υποστήριζε τον Φοίνικα Σύρου. Και ο κύριος Όθωμας, που ήρθε μεταγραφή απ’ το γερμανικό πρωτάθλημα μετά, δεν έκανε τίποτα, γιατί ήταν ανήλικος και δεν τον έπαιζε η κυρία Ασπασία. Έτσι, τον διώξανε απ’ την ομάδα και γι’ αυτό πήγε ξανά να παίξει στη Bundesliga. Η κυρία ποτέ δε μας εξήγησε γιατί δεν τον έλεγαν σκέτο Θωμά.
Η μέρα της 25ης Μαρτίου στο μυαλό ενός μικρού Έλληνα. Μάλλον δεν απέχει πολύ απ’την αλήθεια.. Ενός παιδιού που μπορεί να έχει μπερδεμένα στο κεφάλι του τα γεγονότα, αλλά που έμαθε μόνο το μεγαλείο της Επανάστασης κι όχι τα στραβά της. Έμαθε μόνο τη γενναιότητα κάποιων πολεμιστών και οπλαρχηγών, την παλικαριά του Παπαφλέσσα, του Διάκου, του Ανδρούτσου. Έμαθε ότι ήμασταν λιγότεροι, έμαθε ότι είχαμε ελλιπή οπλισμό απέναντι σε υπεράριθμους και καλύτερα εξοπλισμούς αντιπάλους, έμαθε για τις σφαγές στη Χίο, τα Ψαρά, την Πελοπόννησο. Έμαθε ότι ήταν απ’ τις λίγες φορές που ομονοήσαμε, ότι ήμασταν μεγαλόψυχοι με τον άμαχο πληθυσμό, ότι, ότι, ότι..
Αλλά δεν του είπε κανείς κάποιες αλήθειες, που είναι λίγο άβολες για την εποχή και τα γεγονότα, γιατί κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του. Καταρχάς, δεν του είπε κανείς ότι η Επανάσταση οφείλεται σε εύπορους αστούς κι όχι στον πολύ λαό, ο οποίος ήταν πάντα σκυφτός και ναρκωμένος απ’ το φόβο της χατζάρας. Οι αστοί εκτός του ελληνικού κοινωνικού ιστού άρχισαν το “γλέντι” κι έβαλαν σ’ αυτό αργότερα και τον λαό. Επίσης, κανείς δεν του είπε ότι η επίσημη Εκκλησία ήταν αντίθετη με την επανάσταση, γιατί είχε βολευτεί στο πλουσιοπάροχα αμειβόμενο αλισβερίσι με τον αγά, ένα αλισβερίσι που ως αντάλλαγμα είχε την ηρεμία και τη διατήρηση της κατάστασης. Και όσο για το κρυφό σχολειό..
Επίσης, δεν του είπε ότι σφάχτηκαν χιλιάδες Εβραίοι κατά την Άλωση της Τριπολιτσάς. Και μάλιστα εν γνώσει του Κολοκοτρώνη, ο οποίος δεν εμπόδισε ούτε το πλιάτσικο ούτε τη σφαγή. Δεν του είπε ότι πάρα πολλοί αγωνιστές δεν ήξεραν ελληνικά, γιατί δεν ήταν Έλληνες, ότι δεν είχαμε ομόνοια, αλλά εμφυλίους και τρωγόμασταν μεταξύ μας συνεχώς για την αρχηγία. Δεν του έμαθε ότι δεν κερδίσαμε, αλλά χάσαμε τον αγώνα (έχει γραφτεί πολύ εύστοχα ότι ίσως είμαστε ο μόνος λαός που γιορτάζει τις ήττες του). Ότι την ελευθερία την αποκτήσαμε μετά απ’ την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων να δημιουργήσουν κράτος στην περιοχή, με καθοριστικό γεγονός τη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ότι ο Λόρδος Μπάυρον δεν ήταν τόσο φιλέλληνας όσο νομίζουμε (είχε κακή γνώμη για τους Έλληνες ως λαό) και ήρθε για δικούς του λόγους στο Μεσολόγγι.
Δεν του είπε, τέλος, ότι κάποιοι αρκετά στιγματισμένοι πολιτικοί (βλ. Μαυροκορδάτος) είχαν την οξυδέρκεια να θέλουν να μας τραβήξουν προς τη “Δύση”, ενώ ήρωες, όπως ο Κολοκοτρώνης μας ήθελαν σε εσωστρέφεια, μακριά απ’ αυτήν. Και ότι ο Μιαούλης, μέσα στη δίνη των πολιτικών εμφυλίων του 1831, αντιτιθέμενος στον Καποδίστρια, ανατίναξε αναίτια δύο ελληνικές φρεγάτες στον Πόρο, αν και αργότερα δήλωσε μεταμέλεια.
Είναι αλήθειες που πιθανόν ακόμα δεν είμαστε ως κοινωνία έτοιμοι να δεχθούμε. Είναι σκληρές και απαιτούν κριτική σκέψη, ανοιχτό μυαλό και καλές σχέσεις με τους γείτονες. Αλλά, απ’ την άλλη, ίσως είναι καιρός να πάψουμε να θυμόμαστε και ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε.
ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ
Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.