(Οι γραμμές που ακολουθούν είναι ιδιαίτερα σκληρές για σανοφάγους, πνευματικά αρτηριοσκληρωτικούς, ψυχικά πωρωμένους και βιαστές αλήθειας και κοινής λογικής.)
Πέρσι τον Μάιο ο Σάββας προχωρούσε στους δρόμους της Αθήνας. Είχε έρθει για ένα Σαββατοκύριακο απ’ τη Θεσσαλονίκη (μου μεγάλη φτωχομάνα) και περιδιάβαινε χαρούμενος κάτω απ’ τον ανοιξιάτικο αθηναϊκό ήλιο. Όλα κυλούσαν όμορφα, μέχρι που σε μια διασταύρωση, την οποία πέρασε νόμιμα, με πράσινο για τους πεζούς, ένα αυτοκίνητο πέρασε με κόκκινο και τον χτύπησε. Ευτυχώς ελαφρά, γιατί δεν έτρεχε πολύ (ούτε 40), αλλά πρόλαβε και τον ακούμπησε τόσο, ώστε να τον ρίξει ελαφρά κάτω και να τον τρομάξει.
Ο Σάββας, αναλογιζόμενος ότι τη γλύτωσε φθηνά και σκεφτόμενος πονηρά, άρχισε να προσποιείται ότι τραυματίστηκε πιο άσχημα απ’ ό, τι στ’ αλήθεια και υποκρινόταν τον ζαλισμένο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου, αφού συνήλθε απ’ το σοκ και εκτίμησε την καλή κατάσταση του Σάββα, τον ρώτησε αν χρειάζεται κάτι. Ο Σάββας ζητούσε να πάει νοσοκομείο και απειλούσε τον οδηγό με μηνύσεις και δικαστήρια. “Βρε, συ άνθρωπε, αφού είσαι καλά, τι ζητάς τώρα;” “Όχι, με τραυμάτισες σοβαρά, θα τιμωρηθείς, ζαλίζομαι”. Παρακάλια, επίκληση στο φιλότιμο, στη λογική, στο συναίσθημα, τίποτα ο Σάββας. Ανένδοτος..
Στην ουσία είχε δίκιο. Ο οδηγός πέρασε με κόκκινο κι έπρεπε να τιμωρηθεί. Κι έτσι, με τα πολλά, ο Σάββας κατάφερε να καταδικαστεί ο οδηγός και να του πάρει πολλά λεφτά, αφήνοντάς τον χρεοκοπημένο και δημιουργώντας πολλά προβλήματα στον ίδιο και την οικογένειά του. Ο καιρός, όμως, έχει γυρίσματα και η Θεία Δίκη απέδειξε ότι υπάρχει για άλλη μια φορά. Έτσι, ένα βραδάκι του Μαρτίου της επόμενης χρονιάς, μέρα Κυριακή, ο Σάββας με το μεγάλο του αυτοκίνητο κατέβαινε χαλαρά τη λεωφόρο Νίκης, εκεί στη συμπρωτεύουσα, χαρούμενος κι αμέριμνος. Στην πορεία, χτυπά το κινητό του κι αυτός, με περισσή ανοησία, το ψάχνει στο διπλανό κάθισμα, για ν’ απαντήσει. Στα δευτερόλεπτα αυτά, απρόσεκτα περνά με κόκκινο και μόλις που προλαβαίνει να φρενάρει, βλέποντας έναν άνθρωπο να περνά το δρόμο. Το χτύπημα ήταν ελαφρύ (πήγαινε με 30 περίπου, ευτυχώς) και ο πεζός είχε μόνο κάποιες αμυχές.
Ο Σάββας, χαρούμενος, που δεν προξένησε μεγάλο κακό, προσπάθησε να βοηθήσει τον άνθρωπο να σηκωθεί. Όμως, ο τραυματίας πεζός, κουτοπόνηρα σκεπτόμενος, προφασίστηκε ζαλάδα και σοβαρό τραυματισμό. “Βρε, συ άνθρωπε, αφού είσαι καλά, τι ζητάς τώρα;”, είπε ο Σάββας και στο νου του πέρασε σαν ταινία η αντίστοιχη σκηνή του παρελθόντος. “Όχι, με τραυμάτισες σοβαρά, θα τιμωρηθείς, ζαλίζομαι”, απάντησε ο πεζός και τα λόγια αυτά αντήχησαν σαν να είχαν echo, σαν να είχαν τη δική του φωνή, λίγους μήνες πριν, σε ένα αντίστοιχο περιστατικό.
Ο Σάββας είχε πάθει σοκ. Πέρασε με κόκκινο, χτύπησε πεζό και ο τελευταίος προσποιείται τον βαριά χτυπημένο. Αν τον πάει δικαστικά, θα τα χάσει όλα: το αυτοκίνητο, τη δουλειά του, το σπίτι του. Όλα ήταν με δάνειο και ήταν κοντά στο να τα ξεχρεώσει. Και τώρα όλα θα πήγαιναν στο βρόντο. Από ένα λάθος, από μια απροσεξία. Όχι..!! Γιατί σ’ αυτόν; Γιατί να είναι τόσο σκληρός ο κόσμος; Γιατί να καταστραφεί, τη στιγμή που πλησίαζε στην αυτοπραγμάτωση; “Γιατί, Θεέ μου, γιατί;”, μονολογούσε όση ώρα η αστυνομία του έπαιρνε τα στοιχεία και έβλεπε τα φώτα του ασθενοφόρου να λάμπουν διαπεραστικά, όπως κάνουν πάντα, καθώς αυτό έπαιρνε μακριά τον πεζό μαζί με τα όνειρά του…
Και τότε ήταν που ο Σάββας αποφάσισε ότι δεν πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν πρέπει να τα χάσει όλα. Και ποιος το λέει αυτό; Μα ο ίδιος..! Αποφάσισε ο ίδιος, σε μια στιγμή απύθμενου εγωισμού και ανεκδιήγητης βλακείας να μην τιμωρηθεί. “Μα πέρασες με κόκκινο…!!”, να του λέει ο δικηγόρος του πεζού. “Δε με νοιάζει”, απαντούσε ο Σάββας. “Μα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες του νόμου, αυτοί ισχύουν για όλους”, να του ξαναλέει ο δικηγόρος. “Όχι, για μένα, δε θα τα χάσω τώρα όλα..!! Έκανα πολύ κόπο να αποκτήσω όσα έχω..!”. “Μα πέρσι σε κάτι αντίστοιχο ζητούσες την τιμωρία του οδηγού..!”, να του λένε οι φίλοι. “Δεν ήταν το ίδιο, εγώ έτρεχα με 35, εκείνος με 40. Έχει τεράστια διαφορά, δεν είναι ίδιες οι περιπτώσεις..!!”, απαντούσε βλακωδώς, προσπαθώντας να πείσει πρώτα τον ίδιο και μετά την οικογένειά του.
Και η οικογένειά του τον πίστεψε. Τον υποστήριζε. Τον υπερασπιζόταν. Αδιαφορώντας ότι πέρσι απαιτούσε την τιμωρία του οδηγού που τον πάτησε. Αδιαφορώντας για τους νόμους, που ισχύουν για όλους ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ..!!! Αδιαφορώντας για τη διαστρέβλωση της κοινής λογικής, την παραποίηση της αλήθειας και το βιασμό της πραγματικότητας. “Φταίει το κινητό κι αυτός που με πήρε στο κινητό, αυτός να τιμωρηθεί..!!”, συνέχισε σε ένα παραλήρημά του, όταν βγήκε η -όπως ήταν φυσικό- καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου. “Αυτός κρύβεται από πίσω..! Αυτός το σχεδίασε όλο αυτό, γιατί με ζηλεύει”, έλεγε μέχρι και την τελευταία στιγμή, μέχρι και τα λεπτά που οι ευγενικοί συνοδοί του προσπαθούσαν να του φορέσουν το άσπρο εκείνο πουκάμισο που φοριέται σταυρωτά στα μανίκια και δεν επιτρέπει ελευθερία κινήσεων κατά τη μεταγωγή του τρελού στο ψυχιατρείο…
Αυτό έκανε και κάνει το τελευταίο διάστημα ο ΠΑΟΚ. Αυτό έκανε και κάνει ο πρόεδρός του ΠΑΟΚ, ο γιος του προέδρου του ΠΑΟΚ, ο υπεύθυνος επικοινωνίας του ΠΑΟΚ, οι ανεγκέφαλοι και θερμόαιμοι οπαδοί του ΠΑΟΚ, οι λαϊκίζοντες πολιτικοί, που για λίγους ψήφους υποδαυλίζουν την ατιμωρησία και τα πιο ταπεινά ένστικτα των εν Θεσσαλονίκη ψηφοφόρων τους. Όλοι τους, κατα τ’ άλλα, υπέρμαχοι της εξυγίανσης, κήνσορες της ηθικής, για να τιμωρηθούν οι “δολοφόνοι” του Ίβιτς, θιασώτες του υγιούς πρωταθλήματος, μπροστάρηδες στον αγώνα κατά του κατεστημένου της παράγκας του Ολυμπιακού, αλλά και του ΠΟΚ.
Φίλοι οπαδοί του ΠΑΟΚ… Κατανοητή η ανάγκη σας να κερδίσετε έναν τίτλο ύστερα από τόσα χρόνια. Κατανοητή η αγανάκτησή σας με το ενδεχόμενο αυτό. Αλλά από κει και πέρα, όλα τα υπόλοιπα δεν είναι κατανοητά και ούτε ανεκτά. Όπως δεν είναι ανεκτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Δεν είναι ανεκτός ο βιασμός της αλήθειας και της κοινής λογικής. Δεν είναι ανεκτός ο παραλογισμός της δικής σας ατιμωρησίας. Δεν είναι ανεκτή η sui generis λογική του “ή εμείς ή κανείς, με κάθε τρόπο”, η λογική του “είμαστε ΠΑΟΚ, γι αυτό δε θα τιμωρηθούμε”, η λογική του “ένα μισοάδειο κουτάκι μπύρας είναι πιο βαρύ από ένα μισοξετυλιγμένο καρούλι ταμειακής μηχανής”.
ΠΕΡΑΣΕΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ..!!
Όπως όλοι..!!!! Αν και δεν εγκαλείσαι -και κακώς- για τα επεισόδια στα Γιάννενα και την Τρίπολη…
(Και τα σκούτερ στα κάγκελα, μαζί με τα μυαλά των θερμόαιμων.)
Κρίμα για την απόφαση..!! Απαράδεκτη ηθικά και νομικά..!! Κρίμα..!!!!
ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ
Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.