Αν και οι περισσότερες “Καθαρές Δευτέρες” ( κατ’ ευφημισμόν καθαρές, αφού γινόμασταν χάλια) είναι συνυφασμένες με το πέταγμα του χαρταετού σε οικογενειακές αποδράσεις σε μη-αστικούς χώρους, γεμάτους φως και φύση, εντούτοις κάποια απ’ αυτές -κάπου εκεί στα μαγικά 80’s- ήταν λίγο πιο έντονη στη μνήμη και πιο προσωπική, όσο προσωπική μπορεί να είναι η δράση ενός δεκάχρονου παιδιού στην επαρχία της εποχής.
Η ιστορία αρχίζει κάπου εκεί πίσω απ’ το ηρωικό 5ο Λύκειο (τότε 5ο Γυμνάσιο) μιας ένδοξης πόλης της ένδοξης Μακεδονίας, εκεί όπου ακόμα και σήμερα υπάρχει το λεγόμενο “Μπαϊράκι”. Ανηφορική ημι-αστική περιοχή, ιδανική για δραστηριότητες αέρος-εδάφους, ένα μονόχρωμο τοπίο, μια ανάσα απ’ τα αστικά χρώματα των σπιτιών μας. Διαρκές τοπίο σχολικών εκδρομών, απογευματινών ποδοσφαιρικών αγώνων (η επιστροφή στο σπίτι με ματωμένα τα γόνατα ήταν αδιάψευστος μάρτυρας της προσπάθειας για νίκη και του πετρώδους εδάφους) και κάποιες φορές “μεταφυσικών” βραδινών αναζητήσεων (οι κατασκευασμένες φήμες για φαντάσματα -προϊόν παιδικής φαντασίας και γονικής πρακτικής, για να αποφεύγονται οι βραδινοί περίπατοι εκεί- έδιναν κι έπαιρναν μεταξύ των συνομηλίκων).
Εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, λοιπόν, η τσακαλοπαρέα του Δημοτικού, εφοδιασμένη με τον υπερσύγχρονο αυτοσχέδιο χαρταετό, αποτέλεσμα εξελιγμένων γνώσεων αεροναυπηγικής, αποκτημένων μέσω “δοκιμής και λάθους” (βάλε, ρε βλάκα, πιο πολλά χαρτάκια στην ουρά”), ανηφορίζει γεμάτη χαρά. Είχαμε ο καθένας μόλις γυρίσει απ’ την παραδοσιακή οικογενειακή του απόδραση και ανυπομονούσαμε να πετάξουμε στον απογευματινό ουρανό τον αεροδυναμικό χαρταετό, που τόσο επιδέξια κατασκευάσαμε. Εκ περιτροπής κουβαλούσαμε το “θησαυρό”, που η ευτέλεια των υλικών του (χαρτιά, κόλλα UHU, ξυλάκια) ήταν αντιστρόφως ανάλογη του ζήλου και της φαντασίας στην κατασκευή. Μετά από λίγη ώρα προσμονής, αλληλοκοιταγμάτων και αισιοδοξίας για την έκβαση της προσπάθειας, φτάσαμε στο “Μπαϊράκι” και μ’ ένα νεύμα συμφωνήσαμε για την καταλληλότητα του σημείου.
Αφού μοιράσαμε ρόλους για την απογείωση (επίπονη διαδικασία, καθώς θέλαμε όλοι να είμαστε οι πρώτοι, που θα τρέχαμε μαζί με τον αετό, κρατώντας το σχοινί), αφού ελέγξαμε την ποιότητα της κατασκευής και την τελειότητα της ουράς και αφού ορίσαμε την καλύτερη δυνατή διαδρομή, πήραμε θέσεις. Εγώ μαζί με άλλους τρεις κρατούσα την ουρά. Δε θυμάμαι ποιος είχε την τιμή να κρατά το σχοινί και να τρέξει πρώτος, αλλά αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι η ένταση όλων μας, καθώς τρέχαμε. Τρέχαμε αδέξια και ταυτόχρονα συντονισμένα, με τα παιδικά μας παπούτσια να αυλακώνουν το τραχύ έδαφος και με τα παιδικά μας μάτια ορθάνοιχτα από προσμονή, εστιάζοντας στον χαρταετό, τον δικό μας χαρταετό. Τρέχαμε για το θαύμα…
Και ο χαρταετός πέταξε..!! Και μαζί του πετούσαμε κι εμείς, γεμάτοι συναισθήματα πηγαία κι έντονα: απίστευτη χαρά μαζί μ’ ένα αίσθημα αεροναυπηγικής περηφάνιας και ολιγαρκούς πληρότητας. Κάποια από εκείνα τα παιδιά δεν τα θυμάμαι ούτε στη φάτσα, με κάποια άλλα χάθηκα, μάλλον για πάντα. Αλλά αυτό που σίγουρα θα μας ενώνει, είναι αυτές οι στιγμές χαράς, που “έγραψαν” το ίδιο σ’ όλους μας. Θυμάμαι την ακούσια επιστροφή, καθώς η “απαγόρευση κυκλοφορίας” ήταν θέμα λεπτών και η σειρήνα της φωνής της μάνας απ’ το μπαλκόνι θ’ ακουγόταν στεντόρεια. Ποιος διαβάζει τώρα Γλώσσα για αύριο..;
Στα βιογραφικά της παιδικής μας ηλικίας γράφει μεταξύ άλλων: ” πέταγμα χαρταετού”. Προσόν αποκτηθέν σ’ όλες τις Καθαρές, τις πεντακάθαρες (όπως κι οι ψυχές μας) Δευτέρες εκείνης της εποχής.
Μακάρι να μπορούσαμε να πετάξουμε ξανά τους χαρταετούς των παιδικών μας χρόνων…
ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ
Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.