Ήταν Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 1973. Ήμουν 1 έτους και κάτι ψιλών. Τα δίδυμα αδέλφια μου μόνο κάτι ψιλών. Ο πατέρας μου δεν είχε plasma 32’ τηλεόραση ούτε Internet ούτε Facebook, αλλά εκεί στην ασφάλεια της επαρχιακής πόλης, που ζούσαμε, άκουγε τον απόηχο του παλμού της πρωτεύουσας. Το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» δονούσε την ατμόσφαιρα εκείνο τον καιρό του’73 και η ηχώ του άρχισε να φτάνει παντού. Για τη μάνα μου, βέβαια, ούτε λόγος. Που ν’ ακούσει η δόλια. Είχε τρία απαιτητικά έμβρυα να θρέψει. Μια συνομήλική της, όμως, χωρίς τέκνα και με πατέρα περισσότερο δεκτικό στα φοιτητικά όνειρα του παιδιού του, φώναζε με δυναμική φωνή «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο». Ήταν η Δαμανάκη, όχι αυτή που ξέρουμε. Ήταν η Δαμανάκη, πριν μεταλλαχθεί, πριν της κάνουν μάγια, πριν μπει μέσα της το πνεύμα του Καπιταλισμού και γίνει κάποια άλλη. Γιατί αυτή η Δαμανάκη δεν είναι εκείνη η Δαμανάκη. Είναι κάποια άλλη. Μια άλλη που καλούσε το λαό σε συμπαράταξη, σε αγώνα, σε μάχη.
Και σχεδόν όλους όσους κάλεσε, ανταποκρίθηκαν. Και ήρθε εκείνο το Σάββατο… 17 Νοέμβρη. Το σιδερένιο άρμα βρυχάται στην πύλη. Ο Υπίλαρχος και αρχηγός πληρώματος του άρματος, Μιχάλης Γουνελάς, έβλεπε στα μάτια την Πέπη Ρηγοπούλου να τον αποκαλεί δολοφόνο και κοντοστάθηκε. Δεν ήταν δολοφόνος. Εντολές είχε. Και γι αυτό κοντοστάθηκε. Αλλά το καθήκον υπερίσχυσε. Και η πύλη έπεσε. Μαζί με τη Ρηγοπούλου. Πίσω δεν μπορούσε να γυρίσει ο υπίλαρχος, θα πατούσε τους δικούς του. Και η πύλη ήταν κάτω. Μαζί με την Ρηγοπούλου. Τραυματισμένη, αλλά ζωντανή. Να θέλει μόνη της να διώξει τη Χούντα.
Δεν ξέρω αν η Ρηγοπούλου και ο Υπίλαρχος γνώριζαν ότι η λέξη Χούντα (Junta) στα ισπανικά σημαίνει «σύνδεσμος», ή «διοικητική μονάδα», σίγουρα, όμως, γνώριζαν καλά τι σήμαινε στην ελληνική. Και δεν ήταν επιθυμητή, ειδικά στη φοιτήτρια. Και επειδή «φωνή λαού, οργή θεού», μετά από εκείνο το Σάββατο η Χούντα του Παπαδόπουλου, του Μακαρέζου, του Παττακού έφυγε. Για να’ ρθει η φίλη της, η Χούντα του Ιωαννίδη και να κάνει δώρο τη μισή Κύπρο στους γείτονες και να φύγει κι αυτή, αφού εκπλήρωσε την «αποστολή» της.
Αυτά έγραψε η ιστορία. Και πολλοί απ’ τους φοιτητές εκείνης της νύχτας, ήρωες πια, φρόντισαν να δρέψουν τους καρπούς του ηρωισμού τους, να εξαργυρώσουν την όποια συμμετοχή τους εκείνη τη βραδιά. Και από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι γονείς και τ’ αδέρφια μου μεγάλωσαν. Όλοι μεγαλώσαμε. Όπως κι οι φοιτητές εκείνης της γενιάς, πολλοί εκ των οποίων έγιναν κομματάρχες, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί. Κι ο σεισμός της εξουσίας που πήραν, ταρακούνησε την ιδεολογική τους πλάκα απ’ τα αριστερά προς το κέντρο (και προς τα δεξιά κάποιους). Και αφού πιάσαν καρέκλες, γαντζώθηκαν εκεί στην κυψέλη της εξουσίας, το μέλι της οποίας είναι πολύ γλυκό κι η πείνα του Ανθρώπου ακόρεστη. Και φάγανε, φάγανε κι όχι μόνο φάγανε, αλλά και δε φρόντισαν να πληρώσουν στο τέλος το λογαριασμό απ’ το ατέλειωτο αυτό τσιμπούσι. Αχ, που ‘σαι, νιότη, που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος, όπως είπε κι ο Βάρναλης στους Σκλάβους Πολιορκημένους.
Ακόμα κι οι αριστεροί πολιτικοί τους απόγονοι, αυτοί που ανδρώθηκαν μέσα στην ευμάρεια των 80’s και των 90’s και γιγαντώθηκαν χάρη στην γκεμπελική εκμετάλλευση κάθε λάθους των προηγούμενων, ποτίστηκαν απ’ τη νοοτροπία τους, εκφυλίστηκαν και εκφύλισαν την ιδεολογική τους πλατφόρμα με ανάποδα τετραπλά τόλουπ και φλικ φλακ. Το πρωί στην Αμερική, το βράδυ πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία. Και συστηματικά απ’ το ’74 και μετά όλοι τους μπάζωναν τα ρέματα της διαφάνειας και έτσι το νερό που θα καθάριζε τα ανομήματά τους, άλλαξε ρου και έπεσε πάνω στους πολίτες του έρμου αυτού κράτους που διοικούσαν και διοικούν. Και όπως πάντα την πλήρωσαν αθώοι, οι ζωές των οποίων δεν επιστρέφουν. Καμιά ζωή δεν επιστρέφει. Είναι τόσο αμετάκλητο αυτό το γεγονός στη θνητή μας ύπαρξη όσο και η διαφθορά στο αθάνατο κράτος μας. Στις λάσπες του οποίου χάνονται ζωές είτε από αυτοκτονία είτε από νεροποντή είτε από ασύδοτους-ατιμώρητους παραβατικούς.
Χθες οι αντιεξουσιαστές κατέλαβαν πάλι το Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο..!! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων “αγωνιζόμενων” αντιεξουσιαστών, των ελεύθερων “αγωνιζόμενων” ανθελλήνων. Έτσι και φέτος χοροστατούντος του διοικητή των ΜΑΤ, άρχισαν τα προεόρτια του τριήμερου εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα οποία περιλαμβάνουν πορεία με μολότωφ με ευφάνταστα σλόγκαν του τύπου “Ψωμί-τυρί και LSD” , καύση θρασύτατων αντιπάλων κάδων, καύση συστημικών αυτοκινήτων και σπάσιμο βιτρινών των πολιτών που έχουν το θράσος να εργάζονται τίμια, για να ζήσουν. Η κατανυκτική πορεία θα τελειώσει “ειρηνικά” στον Ι.Ν.των Αγίων Ενστόλων των εν ΓΑΔΑ παρεπιδημούντων με σύντομη “τελετή”.
H Σύγκλητος του ΕΜΠ θα συνεδριάσει για ακόμα μια φορά, η κυβέρνηση σύσσωμη θα παρακολουθήσει ξανά απ’ την TV τα δρώμενα, η Αντιπολίτευση σύσσωμη θα καταδικάσει τα γεγονότα (ποτέ δε συνέβησαν επί των ημερών μας-μπεε, sir). Πολλοί θα καταθέσουν στεφάνια,θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα και μετά θα ξαναγυρίσουν στις καρέκλες τους. Και εμείς, φυσικά, απ’ τους καναπέδες των σαλονιών μας ή το Facebook θα εξαπολύσουμε τις αριστερές ή τις δεξιές μας παπ…. (πιπέρι..!!). Έχοντας, βέβαια, ξεχάσει τα μπάζα της Σύμης και της Μάνδρας, γιατί τα μπάζα του Πολυτεχνείου θα μας κάνουν να τα ξεχάσουμε (κι αυτή είναι άλλωστε η δουλειά τους). Γιατί έχουν μεγάλη δύναμη τα μπάζα, εφόσον δεν τ’ απομακρύνεις, όταν πρέπει…
Εδώ Μάνδρα Αττικής, Άννα…!! Εδώ Μάνδρα Αττικής..!! Άννα, φοβάμαι, πνιγόμαστε…
ΘΑΝΟΣ ΚΛΕΤΣΑΣ
Ο Αθ. Κλέτσας (Θάνος για τους φίλους) είναι κλασσικός φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων και τη Φιλοσοφία της εκπαίδευσης. Κατάγεται από τις Σέρρες και ζει μόνιμα στη Ρόδο, όπου υπηρετεί πλέον ως Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μιλάει λίγο, γράφει πολύ.