Τις πταίει;

Το χθεσινό δυστύχημα με το ελικόπτερο, που κόστισε τη ζωή σε τέσσερις ανθρώπους και άλλαξε για πάντα τη ζωή των δικών τους, αποτελεί γεγονός αυτονόητα πολύ οδυνηρό από την ανθρώπινη πλευρά του: η απώλεια του γιου, του αδερφού, του πατέρα είναι δύσκολα διαχειρίσιμη, ειδικά όταν είναι ξαφνική και εν ώρα δουλειάς ή ρουτίνας υπηρεσιακής. Επιπλέον, καταδεικνύει για άλλη μια φορά τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μια, έχουμε την ανεκδιήγητη συμπεριφορά ορισμένων δημοσιογράφων, που “δημοσιογραφική αδεία” στήνονται μπροστά από τα σπίτια των οικείων όσων χάθηκαν, για να αποσπάσουν πρώτοι το “πώς νιώθετε” (λες και πετάνε από τη χαρά τους ή θα πάνε στα μπουζούκια το βράδυ) με κίνδυνο να τους προκαλέσουν καρδιακό επεισόδιο, αν δεν το έχουν πληροφορηθεί ακόμα. Homo homini lupus (ο άνθρωπος είναι λύκος για τον [συν]άνθρωπο ή γύπας εν προκειμένω). Κανένας σεβασμός στο πένθος του άλλου, κανένας σεβασμός στις ιδιωτικές του στιγμές, λες και το άλλοθι του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ καθαίρει την ακόρεστη δίψα για τον πόνο του άλλου.

Από την άλλη, ακούμε από τους αυτόκλητους λαϊκούς δικαστές όλες τις εν θερμώ καταδίκες για το ανάλγητο κράτος μας. Ένα κράτος, που αγοράζει μεταχειρισμένα ιπτάμενα φέρετρα  και τα παραδίδει ελαφρά τη καρδία στα παιδιά του  προς εκτέλεσιν του καθήκοντος. Αν, μάλιστα, είναι ή γίνει γνωστό ότι τα “Χιούι” είναι παλιάς σχετικά τεχνολογίας (έχουν αποσυρθεί εδώ και αρκετά χρόνια στην Αμερική) και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι το εξίσου αξιόμαχο στον ελληνικό στρατό, αρχίζει ένας φαύλος κύκλος καταστροφολογίας και αναθέματος για τους “ανεύθυνους” ταγούς, που οδηγούν τα παλικάρια μας στο θάνατο. Τα εν λόγω, όμως, ελικόπτερα (Bell UH-1H Iroqouis, προφέρεται “ιροκουά”, από τη φερώνυμη φυλή ιθαγενών της Β. Αμερικής-χαϊδευτικά “Χιούι” από την προηγούμενη ονομασία τους HU-1H) παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν δεκαετίες πριν σε πολεμικές επιχειρήσεις και έχουν ταυτιστεί με τον πόλεμο του Βιετνάμ, την ταινία “Αποκάλυψη τώρα” (και το θλιβερό ρεφρέν “Vietnam, Sa-sa-saigon”), θεωρούνται ιδιαίτερα αξιόπιστα και το ότι ο Υπουργός Άμυνας της χώρας τα χρησιμοποιεί, αποτελεί από μόνο του σημαντική παράμετρο. Άλλωστε, η παλαιότητα μιας καλοφτιαγμένης και καλοδιατηρημένης μηχανής δεν θεωρείται τεκμήριο κακής λειτουργίας της (οι μηχανές Indian και Harley-Davidson των αρχών του 20ου αι. το αποδεικνύουν). Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, αλλά και τα λεγόμενα της μοναδικής διασωθείσας, πρόκειται για ανθρώπινα λάθη ή αλυσίδα λαθών και κακής συγκυρίας (από το γιατί πετούσε με ομίχλη, ποιος έδωσε την άδεια, κ.λπ.), τα οποία μπορούν μόνο να χρησιμεύσουν στο μέλλον, όπως γίνεται μ’ όλα τα αεροπορικά δυστυχήματα.

Η σημαντικότερη, όμως, παθογένεια που αναδεικνύεται είναι η επιδερμική αντιμετώπιση του γεγονότος απ’ όλους μας. Το ίδιο βράδυ το Survivor σημείωσε τα ίδια ποσοστά, τα πρόσωπα της ημέρας ήταν πάλι ο Ντάνος, ο Σπαλιάρας και η Λάουρα. Το προ ημερών χωρίς νεκρούς (ευτυχώς) ατύχημα στον Άγιο Δομίνικο ήταν το talk of the Forum, το θέμα συζήτησης για καιρό, ενώ το χθεσινό δυστύχημα με το ελικόπτερο ήδη νιώθεις ότι ξεφτίζει σιγά-σιγά. Δυστυχώς, είμαστε φαιδροί στα σοβαρά και σοβαροί στα φαιδρά. Τις Πταίει..;;