Προσεχώς… Ανάσταση

Η Τέλεια θυσία, η Σταυρική, αποτελεί την πρώτη κορύφωση του Θείου Δράματος (η δεύτερη είναι η Ανάσταση) και απαραίτητο συστατικό στοιχείο στο λυτρωτικό σχέδιο του Βιβλικού Θεού. Μέσω αυτής αίρεται το προπατορικό αμάρτημα (το μεγάλο «αγκάθι» στην πολυσχιδή σχέση μας με τον Πατέρα-Θεό) και αποκαθίσταται η προαιώνια επικοινωνία Δημιουργού-δημιουργήματος. Το αίμα αυτής της θυσίας προσυπογράφει την ιδρυτική «Πράξη» της Χριστιανικής θρησκείας και συνιστά τον θεμέλιο λίθο στο θρησκειολογικό οικοδόμημα που λέγεται «Καινή Διαθήκη». Το λυτρωτικό μήνυμα γίνεται, πλέον, καταληπτό μέσω της επεξεργασίας που προσφέρει η απόληξη της σωτηριακής ενσάρκωσης, η οριστική αυτή θυσία: η προσφορά του Υιού είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη που εξαγνίζει τον Άνθρωπο και τον λυτρώνει από την βαριά αλυσίδα που τον κατατρύχει.

Και κάπως έτσι σκεφτόμουν να συνεχίσω ένα «σοβαρό» άρθρο σχετικά με τη Σταύρωση του Ιησού, αρμόζον στο πνεύμα των ημερών, γεμάτο κατάνυξη, απόψεις για τη θυσία, αναφορές σε έθιμα προ-χριστιανικών λαών και μεγάλων πολιτισμών της 3^ης και 2^ης χιλιετίας π. Χ. (όπως η Αίγυπτος και η Μεσοποταμία) και θα κατέληγα στην πιο πνευματική μορφή της θυσίας στην εβραϊκή θρησκεία (υπό την επίδραση του Ζωροαστρισμού), αλλά και στη θυσία στην αρχαία Ελλάδα. Κάποια στιγμή, όμως, χρειάστηκε να διακόψω το άρθρο και να πάω στην αγορά για κάποια ψώνια της τελευταίας στιγμής. Και χωρίς να το θέλω, καθώς ψώνιζα, έγινα αυτήκοος μάρτυς μιας κουβέντας ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, μια κουβέντα που με προβλημάτισε. Την παραθέσω αυτούσια ως τροφή για σκέψη. Η γυναικεία μορφή λεγόταν Μεγαλοβδομάδα. Κάπου τη θυμάμαι.. Ναι, την έχω δει καμιά σαρανταριά (και κάτι) φορές στη ζωή μου. Αλλά, ο άνδρας μού ήταν παντελώς άγνωστος, ήταν σίγουρα, όμως, συνταξιούχος. Η στιχομυθία είχε ως ακολούθως, τουλάχιστον από το σημείο που την πρόλαβα:

Μ.: Θα πάτε κάπου αυτές τις μέρες;

Σ.: Όχι, με δυσκολία θα βγει ο Απρίλιος, ίσως δανειστώ από το γιο μου..

Μ.: Τουλάχιστον μας κάνει καλό καιρό..! «Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε», όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής..

Σ.: Ο Σολωμός μας μάρανε..!! Ευτυχώς έχει καλό καιρό, γιατί είχε σωθεί το πετρέλαιο.. Η σόμπα που έχουμε, ζεσταίνει με το ζόρι το σαλονάκι.

Μ.: Πάντως, υπάρχει ένα κατανυκτικό κλίμα, μια μυσταγωγία, μια περισυλλογή..

Σ.: Έτσι είμαστε στο σπίτι μας όλο το χρόνο..! Κάνουμε και στη ΔΕΗ οικονομία. Πού κέφι και όρεξη… Κι από περισυλλογή… άλλο τίποτα..!

Μ.: Τουλάχιστον, θα σουβλίσετε τον οβελία, λίγο πριν φύγω..

Σ.: Μάλλον μόνο ένα μπούτι θα ψήσουμε στο φούρνο.. Αν κάνεις μια γύρα στην αγορά, θα δεις ότι το αρνί έχει φτάσει τα 80 ευρώ..!!

Μ.: Μαγειρίτσα όμως..;

Σ.: Κι αυτή ακρίβυνε..!! Χωρίς εντεράκια φέτος κι από μισό πιάτο ο καθένας. Άστα..!! Άστεγοι θα τρώγαμε καλύτερα..!!

Μ.: Δώρα; Δεν μπορεί..!! Κάτι θα γίνει με τα εγγονάκια..

Σ.: Ναι, μας είπαν ότι θα μας πάρουν δώρα.. Λαμπάδα και ένα τσουρέκι.. Με τη λαμπάδα γλυτώνεις αρκετό ρεύμα και με το τσουρέκι, φαγητό δυο ημερών..

Μ.: Σας κόψανε δώρα και επιδόματα, ε..;

Σ.: Μακάρι να ‘ταν μόνο αυτά..!! Μας κόψανε τη μισή σύνταξη.. Σε λίγο σκέφτονται να μας την κόψουν κι ολόκληρη..!!!

Μ.: Κάντε λίγη υπομονή..!! Ο Καζαντζάκης έλεγε ότι η Σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος για την Ανάσταση…

Σ.: Ο Καζαντζάκης δεν έζησε –ευτυχώς- στην εποχή μας για να δει ότι από το Ελληνικό Δράμα κόψανε τη σκηνή της Ανάστασης. Το έργο τελειώνει στη Σταύρωση..!!

Μ.: Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολή η κατάσταση, αλλά χρειάζονται θυσίες. Αν θυμάσαι, στην αρχαία Αθήνα θυσίαζαν δυο «φαρμακούς», τα λεγόμενα και «καθάρματα», για να απαλλαχθεί η πόλη από κάθε μίασμα και να γιορτάσει «καθαρμένη» τη νέα σοδειά..!!

Σ.: Στην αρχαία..!! Γιατί, δυστυχώς, στη σημερινή Αθήνα τα καθάρματα είναι αυτά που θυσιάζουν τους πολλούς στο βωμό του δικού τους συμφέροντος.. Και είναι τριακόσια..!!! Τριακόσια καθάρματα και άλλα εφτακόσια περίπου (όχι Θεσπιείς, αλλά υψηλόμισθα και καλοβολεμένα) θυσιάζουν το καλό των υπόλοιπων Ελλήνων, βασισμένα στο ρητό «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης». Έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι..

Η Μεγαλοβδομάδα έμεινε σιωπηλή.. Δεν ήξερε τι άλλο να πει, δεν είχε και νόημα. Ο γέρος συνταξιούχος ένιωσε λίγη αδιαθεσία και ξαπόστασε σε μια καρέκλα, για να πάρει δυνάμεις. Εγώ λίγα δευτερόλεπτα μετά απομακρύνθηκα.. Δεν ήθελα, άλλωστε, να με περάσουν για ωτακουστή..!! Και σε λίγη ώρα αποχώρησε και η Μεγαλοβδομάδα (είχε κάτι τελευταίες ετοιμασίες να κάνει πριν φύγει), αφήνοντας τον γέρο συνομιλητή της μόνο του να μετράει κάτι ψιλά.. Μετά απ’ αυτή τη συνομιλία τι να γράψεις για τη Θυσία; Και ποιανού;