Tο παρακάτω κείμενο αφορά το σύνολο των επιχειρήσεων της χώρας, που με κάποιο τρόπο πρέπει να έρθουν σε επαφή με οποιοδήποτε ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ, για να πάρουν λεφτά ή να καταθέσουν σε διαγωνισμό ή για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες στην καλύτερη. Δε θα αναφερθώ σε καμία υπηρεσία, δεν πρόκειται να απευθύνω καμία κατηγορία, απλά καταθέτω αυτό το βιωματικό άρθρο, για να σας κάνω τουλάχιστον να γελάσετε, αφού το κλάμα δείχνει απόγνωση και από τέτοια γκώσαμε. Τα έχουμε ξεπεράσει όλα αυτά. Τον έχουμε ψυχιατρικά νικήσει τον καρκίνο και παλεύουμε να νικήσουμε και τον θάνατο. Σε τέτοια φάση είμαστε!
Εν έτει 2019, λοιπόν, η εταιρεία μας αποφασίζει να καταθέσει πρόταση, για να λάβει επιχορήγηση, γιατί είμαστε -όπως σας είπα- καινοτομική επιχείρηση και προσπαθούμε να αναπτύξουμε νέα προϊόντα παγκόσμιας εμβέλειας. Αλλά και μη καινοτόμα προϊόντα πάλι εμπίπτουν στην ίδια διαδικασία. Γενικά, ό,τι και να θέλεις να κάνεις, πάλι τα ίδια θα υποστείς. Και έτσι, καταθέτουμε, που λέτε, πρόταση σε ένα προβληματικό πληροφοριακό σύστημα με άπειρες φόρμες, αλλά τουλάχιστον ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΦΟΡΜΕΣ (τουτέστιν στο Internet) και αφού έχουμε λάβει και μια διάκριση στην βαθμολογία της πρότασης μας, έρχεται ένα e-mail που μας ανακοινώνει την επιτυχία μας (εκεί αφήνουμε όλα μας τα προβλήματα στην άκρη, ανοίγουμε και μια σαμπάνια από το ράφι του super market και κάνουμε και τις σχετικές ανακοινώσεις, γιατί επιβάλλεται από τον άγραφο κώδικα των κοινωνικών δικτύων) και μας ζητάει να καταθέσουμε (ΠΡΟΣΟΧΗ τώρα, γιατί ξεκινάνε τα ωραία) ΣΕ ΧΑΡΤΙ όλα τα δικαιολογητικά, που θα αποδείξουν στον φορέα ότι ΔΕΝ είμαστε ελέφαντες, αλλά κυρίως ότι δεν έχουμε πτωχεύσει, δεν έχουμε αιτηθεί την πτώχευση, δεν έχουμε μπει σε εκκαθάριση, δεν έχουμε αιτηθεί εξυγίανσης ούτε αναδιοργάνωσης και όλα αυτά τα πρωτότυπα για εμάς, μιας κι η εταιρεία ιδρύθηκε ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ INTERNET, με την Υπηρεσία Μίας Στάσης (αυτός/αυτοί που περάσαν τέτοια νομοθεσία, πρέπει κατ ‘εμέ να προταθούν για ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ) το 2019, ξαναλέω, με απόλυτα ηλεκτρονικό τρόπο.
Τα πρώτα εγκεφαλικά αρχίζουν ν’ αχνοφαίνονται, λοιπόν, γιατί ενώ η εταιρεία έχει ιδρυθεί το 2019 με απόλυτο ηλεκτρονικό τρόπο, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ σού ζητάει να ταξιδέψεις στο κοντινότερο ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ, για να εκδώσεις τα ανωτέρω πιστοποιητικά. Την προηγουμένη, λοιπόν, καλείς την αγαπημένη σου θεία (θείτσα μου σε ευχαριστώ!!), που είναι δικηγόρος και την ρωτάς με απόγνωση πώς εκδίδεις ένα πιστοποιητικό περί ΜΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ (δεν σας αναφέρω ξανά όλη την χαρτούρα, ας επικεντρωθούμε σε αυτό το παλιόχαρτο). Η θεία -που τυχαίνει και δικηγόρος- σου λέει ότι θα πρέπει να πας από την Ευελπίδων, αλλά δεν ξέρει επακριβώς να σε κατευθύνει σε ποιο από τα 10 κτίρια πρέπει να πάς. ΑΛΛΑ… υπάρχει ένα υπερόπλο, η κυρία Ελένη (δεν αναφέρω το πραγματικό όνομα) που πουλάει Μεγαρόσημα και ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Είναι το απόλυτο κέντρο πληροφοριών, μία γυναίκα που συγκεντρώνει την γνώση όλου του σύμπαντος και σαν high end σύμβουλος ανάπτυξης, θα σου πει τι πρέπει να κάνεις.
Ντύνομαι, που λέτε, στολίζομαι, φοράω το σακάκι μου (γιατί στην τελική όλα τα αντιμετωπίζουμε με τους κανόνες του Savoir Vivre) και κατεβαίνω να πάρω ένα ταξί, αφού πρώτα έχω δει στο internet ότι αυτές οι υπηρεσίες λειτουργούν από τις 9 το πρωί (και στις 7 να πήγαινα, λογικά εκεί θα ήταν η κυρία Ελένη) και με ένα τεράστιο χαμόγελο της λέω ότι είναι υπέροχη και γλυκιά (είναι όντως) και ότι ήρθα για να βγάλω “κάποια” πιστοποιητικά. Η κυρία Ελένη, το αγρίμι της νύχτας, η ΘΕΑ της γνώσης, μου αρχίζει: “Διάβασε μου τί σου ζητάει η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ”. Και της διαβάζω εγώ, ενώ ταυτόχρονα της βγάζω τις αιτήσεις, που από την προηγούμενη μέρα έχω επιμελώς συμπληρώσει και τις οποίες –σημειωτέον- τις βρήκα στο internet και αυτές (όχι στο site του ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ, μην τρελαίνεστε). Τότε η κυρία Ελένη μού λέει: «Αααα, χρειάζεσαι κι άλλες. Πήγαινε στον διάδρομο και πάρε φωτοτυπίες αιτήσεων από όλες τις κούτες, ΕΚΤΟΣ από την τάδε και τάδε και συμπλήρωσέ τες και αυτές». Κι αφού τη ρώτησα αν πρέπει να να βάλω και μια σφραγίδα της εταιρείας, μου είπε χαμογελώντας: “Ε, καλό είναι να έχεις όσο περισσότερα στοιχεία μπορείς στην αίτηση”. Οκ, λοιπόν, αφού χρειάζεται, θα το κάνω. Της ζητάω στιλό, μου δίνει η θεά και ξεκινάω να συμπληρώνω τις φωτοτυπίες.
Κι αφού η γλυκύτατη Ελένη έχει κολλήσει τα Μεγαρόσημα στις αιτήσεις, που είχα ηδη εκτυπώσει, πληρώνω ένα σεβαστό ποσό (κοντά στα 50 ευρώ) –δε θα μπω στη διαδικασία να σας αναφέρω ότι ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ και ότι στο 50αρι μέσα πληρώνεις και για τις συμβουλευτικές υπηρεσίες της ΘΕΑΣ Ελένης ούτε θα μπω στην διαδικασία να σας πω ότι αυτά τα λεφτά επιβαρύνουν προϋπολογισμούς και το ταμείο της εταιρείας, αλλά προφανώς δεν εκπίπτουν (εδώ μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί). Κι αφού το πληρώνω, τη ρωτάω τι θα ‘πρεπε να κάνω μετά. “Αφήνεις τις αιτήσεις στο μεγάλο κυτίο, θα δεις και άλλες αιτήσεις μέσα, θα καταλάβεις έξυπνος άνθρωπος δείχνεις», μου απαντάει και μου κλείνει το μάτι με χαμόγελο. Εγώ, σίγουρος ότι με κατευθύνει σωστά, της επιστρέφω το χαμόγελο, πάω στα τρία μετρά μακριά και απλά αφήνω το πρώτο πακέτο αιτήσεων στο κουτί.
Προσέξτε τώρα!!! Αυτό το κυτίο είναι προσβάσιμο από όλους! ΟΛΟΥΣ όσοι είναι στον χώρο του Πρωτοδικείου. Δηλαδή, ειλικρινά, σε όλους, σε μένα, σε σένα, στην κα. Ελένη, στον Τάκη τον υδραυλικό, στον Μπάμπη τον σουγιά, τον Μάκη το λαμόγιο, όλους όσοι για κάποιο λόγο είναι με την όποια ιδιότητά τους στον χώρο των δικαστηρίων. Και κάπως έτσι, το πρώτο εγκεφαλικό έχει έρθει, νιώθω ένα μούδιασμα στον κρόταφο, λέω μάλλον θα είναι η βρόχα που έφαγα εχτές στον Δημόκριτο αλλά τουλάχιστον δεν είναι κρίσιμο, μπορώ να κυκλοφορώ αισιόδοξα στην σύγχρονη Ελλάδα. Έτσι, αφήνω την αίτησή μου και εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ότι η κα Ελένη, η υπέροχη αυτή σύμβουλος, μου είπε και κάτι άλλο: «μόλις αποθέσεις τις αιτήσεις, πάρε και ένα χαρτάκι από δίπλα». Προς μεγάλη μου χαρά, η πληροφορία της είναι σωστή και πάλι. «Δουλεύει το σύστημα, ρε φίλε», σκέφτομαι! Το χαρτάκι που έχει δίπλα σε μια ντάνα είναι το «πρωτόκολλο», που γράφει την ημερομηνία κατάθεσης!!! Και την ημερομηνία που κάποιος υπάλληλος, με κάποιο μαγικό τρόπο απόλυτης παραφροσύνης για μένα, αφού ψάχνει τα κιτάπια της ελληνικής δικαιοσύνης, εκδίδει το πιστοποιητικό που την ημερομηνία παραλαβής θα βρίσκεται στο διπλανό κυτίο και –προφανώς- πάλι ο οποιοσδήποτε βρίσκεται στα δικαστήρια, μπορεί να το παραλάβει ή απλά να το κλέψει.
Το σύστημα κάνει το θαύμα του λέω, we trust in the law λέω μέσα μου, εικονικά στο μυαλό μου ρίχνω και ένα χειροκρότημα, αφού η διαδικασία που δουλεύει χρόνια, θα μας βγάλει ασπροπρόσωπους και η εταιρεία που έχει φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα και έχει ιδρυθεί το 2019, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΗ. Αποθέτω, λοιπόν, αιτήσεις, παραλαμβάνω «πρωτόκολλο», ρίχνω και ένα κομπλιμέντο ξανά στην κα. Ελένη την ΘΕΑ και κατεβαίνω τις σκάλες, έχοντας στα χέρια μου το μαγικό χαρτάκι, που με ενημερώνει ότι σίγουρα σε 14 μέρες το πολύ θα έχω την πολυπόθητη βεβαίωση, ότι δεν έχω πτωχεύσει, ότι δεν έχω κάνει και αίτηση πτώχευσης, κοκ, αλλά, ρε φίλε, κάτι με τρώει στα σωθικά: είναι η γλυκιά συμπεριφορά της άλλης φοβερής υπαλλήλου της Δημόσιας υπηρεσίας, που χρειάζεται ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ για να ξεκινήσει τις διαδικασίες που απαιτούνται από μεριάς της για να πάρουμε την πολυπόθητη σύμβαση για να κάνουμε καινοτομία εν έτη 2020. Η γλυκιά αυτή κυρία -ας την πούμε κα. Γιώτα- μας είπε στο τηλέφωνο την προηγουμένη ότι χρειάζεται να καταθέσουμε ό,τι μας ζητάει το πρόγραμμα, τουτέστιν, αιτήσεις που αποδεικνύουν ότι δεν είμαστε ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ και απατεώνες, για να πάρουμε την σύμβαση.
«Πώς, ρε φίλε, αποδεικνύεις σε μια δημόσια υπηρεσία ότι έχεις κάνεις αίτηση, για να πάρεις το πιστοποιητικό της ΜΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ? Έ; Πώς; Για πείτε μου! Από το χαρτάκι, φυσικά, είναι η απάντηση της ΘΕΑΣ κας Ελένης, που πάλι με χαμόγελο με προτρέπει να μπω σε ένα άλλο παρακείμενο γραφείο, ΝΑ ΠΑΡΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΡΕΣΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ –ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΛΈΩ- ΜΙΑ ΣΦΡΑΓΙΔΑ πάνω στο μαγικό χαρτάκι, για να αποδείξω ότι έχω ΑΙΤΗΘΕΙ από το πρωτοδικείο να μου αποδείξει ότι δεν έχω πτωχεύσει.
Με έχει βρει το εγκεφαλικό κανονικά τώρα, έχει μουδιάσει το αριστερό μάγουλο, αλλά το σύστημα δουλεύει. Βαράω την σφραγίδα μόνος μου, αλλά σκέφτομαι, από την εμπειρία μου, ότι μια σφραγίδα χωρίς υπογραφή στην σύγχρονη Ελλάδα είναι ένα τίποτε. Επανέρχομαι στην κα. Ελένη, την ΘΕΑ και την ρωτάω: “γλυκύτατή μου, κα Ελένη, ποιος θα μου βάλει υπογραφή, γιατί μια σφραγίδα, ε μωρέ, κάπου θα βρεθεί, αλλά η υπογραφή είναι μοναδική για τον καθένα, άρα, σε περίπτωση που θα οδηγηθούμε σε δικαστήριο (εδώ είναι η ΠΑΡΑΝΟΙΑ) ένας γραφολόγος θα μπορεί να συγκρίνει υπογραφές και επειδή πιστεύουμε στην ελληνική δικαιοσύνη, ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ”. Η απάντηση της ΘΕΑΣ Ελένης είναι αποστομωτική: «ΒΑΛΕ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΜΙΑ ΤΖΙΦΡΑ ΜΩΡΕ!!!»
Βαρύ το εγκεφαλικό!!! Με όποια εγκεφαλική λειτουργία μου έχει απομείνει, την ρωτάω να επαναλάβει, μου λέει το ίδιο, δηλαδή να βάλω μόνος μου μια υπογραφή, συνειδητοποιώ ότι όντως δεν επικοινωνώ πια με τον κόσμο, σκέφτομαι την ζωή μου να περνάει από μπροστά σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, συγκεντρώνομαι με ότι έχει απομείνει σε νευρώνες άθικτους και την ρωτάω: «μήπως θα ήταν καλύτερα την υπογραφή να την βάλει μια υπάλληλος του Πρωτοδικείου, γιατί εγώ δεν μπορώ να βάλω υπογραφή σε κάτι που δεν μπορώ να πιστοποιήσω», για να πάρω την απάντηση: «προσπάθησε, αν δεν σε βρίσει η υπάλληλος!». Αυτή τη φορά είχε κι ένα αφοπλιστικό χαμόγελο που σήμαινε «μ’ έχεις ζαλίσει, ρε φίλε, εγώ μέχρι εκεί φτάνω». Με ό,τι ενέργεια μου έχει απομείνει, πηγαίνω σε μια υπάλληλο, την πιο γλυκιά από όλες και ζητώ την υπογραφή της. Και, ως εκ θαύματος, την πήρα! Επιτέλους! Και κάπως έτσι, ολοκλήρωσα την αίτηση, που θα καταθέσω σε άλλη Δημόσια Υπηρεσία, καθότι την ίδια διαδικασία την έκανα σε 2 διαφορετικά ακόμα κτίρια της Ευελπίδων άλλες 2 φορές. Η αλήθεια είναι ότι η κα. Ελένη άξιζε τα λεφτά της, οι οδηγίες της ήταν σωστές και έγκυρες και σαν επιχειρηματίας -αλήθεια σας λέω- θα την προσλάμβανα και θα της έκανα μια πολύ καλή προσφορά.
Σε 10 μέρες θα ξαναπάω εγώ ή ο Μπάμπης ο Σουγιάς στο πρωτοδικείο. Θα παραλάβω
με ημερομηνία συγκεκριμένη τα χαρτιά, που έχουν εκδοθεί από τους Δημοσίους
Υπαλλήλους του Πρωτοδικείου, λογικά με έναν μαγικό τρόπο που δεν μπορώ να
συνειδητοποιήσω λόγω των ελαφρών και του βαρύτατου εγκεφαλικού που έχω υποστεί,
υποψιάζομαι με έναν μαγικό τρόπο,αφού το ΣΥΣΤΗΜΑ δουλεύει. Για να τα πάρω,
λοιπόν, απλά θα πάω και θα τα πάρω. Και θα τα καταθέσω κουβαλώντας τα σε άλλη
Δημόσια Υπηρεσία που δεν θέλει ψηφιακά αντίτυπα, αλλά χαρτιά. Όλα είναι τόσο
τραγελαφικά που σας το ορκίζομαι, κάθομαι και τα έγραψα σαν να κάνω
φυσιοθεραπεία για αποκατάσταση. Νιώθω ήδη καλύτερα. Εύχομαι και εσείς. Άλλη μια
μέρα παράνοιας έχει φτάσει στην μέση της, χωρίς φυσικά να έχω κάνει τίποτα παραγωγικό,
χωρίς να έχω κάνει στην κυριολεξία τίποτε, έχοντας ξοδέψει ώρες και χρήμα, για
να αποδείξω ότι δεν είμαι πτωχευμένος, άσχετα αν έχω καταφέρει να ιδρύσω
εταιρεία σε 1 ώρα μέσω internet. Αυτό το μίγμα υψηλής τεχνολογίας και
παρανοϊκής γραφειοκρατίας εύχομαι να είναι δείγμα εξέλιξης της χώρας.
Με αγάπη, απορία κι εγκεφαλικά,
Ευάγγελος Αγγελόπουλος
Ιδιοκτήτης εταιρείας υψηλής τεχνολογίας