Ήταν ο πρώτος και ο μόνος “Βασιλεύς της Ελλάδας”. Οι υπόλοιποι, μέχρι και τις 8 Δεκεμβρίου 1974, όταν αποφασίσαμε να ξεριζώσουμε αυτό το ξενόφερτο σπυρί διά παντός, είχαν τον τίτλο “Βασιλεύς των Ελλήνων”. Τα ονόματά του (γιατί είχε ως πρίγκηψ αρκετά) ήταν Otto Friedrich Ludwig και το επίθετό του von Wittelsbach, στην εθνική μας, όμως, συνείδηση έμεινε ως Όθωνας. Όθωνας ο Α’, πρώτος βασιλιάς του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που έφτανε με το ζόρι ως τη Στερεά Ελλάδα.
Τον φέραν πιτσιρίκο (17 χρονών) οι Μεγάλες Δυνάμεις να κυβερνήσει τον τόπο με τα “μαρμάρεν” και τις “φαγωμάρεν” (λες και δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε χάλια μόνοι μας!) κι η αλήθεια είναι ότι δεν τα κατάφερε και τόσο καλά. Γενικά, δεν ήταν ευφυής (το παρατσούκλι του ήταν “Κώθων”), ενώ οι συγκρουόμενες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της εποχής τον οδηγούσαν σε απανωτά λάθη. Ο γάμος του με την Αμαλία ήταν μεγαλοπρεπής, το κόστος του για το κράτος ξεπεράστηκε μόλις το 2004 με τους Ολυμπιακούς, ενώ το έντονο ταμπεραμέντο της βασίλισσας δημιούργησε πολλά κουτσομπολιά (δεν τα αναφέρω, γιατί, ακριβώς, είναι κουτσομπολιά, τα οποία απεχθάνομαι). Κάποια στιγμή, οι απανωτές ανοησίες κι η έλλειψη διαδόχου οδήγησαν τους Έλληνες και τους δυνατούς της εποχής στο να διώξουν το βασιλικό ζεύγος και να φέρουν τον δανό Γεώργιο Α’, απ’ το περιβόητο γένος των Γλύξμπουργκ. Με το ζόρι έπρεπε να ‘χουμε βασιλιά.
Τέτοια περίπου εποχή, λοιπόν, τους έδιωξαν, 10 Οκτώβρη του 1862, καθώς γύριζαν από μια περιοδεία. Το σοκ, ιδιαίτερα για την Αμαλία, ήταν πολύ μεγάλο. Ο Όθων επέστρεψε στη Βαυαρία βαθιά στενοχωρημένος, ενώ λέγεται ότι πολλές φορές μονολογούσε “Ελλάς, Ελλάς, γλυκιά μου Ελλάς”. Κι η αλήθεια είναι ότι τη χώρα τη λάτρεψε, όχι όμως και τους γηγενείς της. “Ωραία η Ελλάδα, να μην υπήρχαν κι οι Έλληνες”, έλεγε συχνά με παράπονο κι η Ιστορία μάλλον τον δικαίωσε σ’ αυτό…
Θα πεθάνει 5 χρόνια μετά, το 1867, στα 52 του μόλις χρόνια, από στρεπτόκοκκο (κι όχι ιλαρά, όπως λέγεται), κουβαλώντας ακόμα στο νου τα όμορφα χρόνια του στη χώρα μας. Ζήτησε να ταφεί, φορώντας φουστανέλα, ενώ πριν ξεψυχήσει δίπλα απ’ τον καθολικό ιερέα, ψέλλισε το “Πάτερ ημών”. Είναι θαμμένος κάπου στο κέντρο του Μονάχου, δίπλα στην Αμαλία, ψάχνοντας ακόμα απ’ την Ιστορία να τον κρίνει δίκαια και να του επαναφέρει το χαμένο του “ανάστημα”.